Supergods

Διαβάζω εδώ και κάμποσο καιρό τώρα το "Supergods" του Grant Morrison, τόσο καιρό που το τελειώνω, μια αυτοβιογραφική, ουσιαστικά, ματιά στον κόσμο την υπερηρώων ή του πως εξελίχθηκε ο δικός του κόσμος μέσω αυτών. Ενδιαφέρον; Πολύ. Κάτι έχει αυτός ο τύπος που το συγκεκριμένο genre στα comics δεν έχει. Γι' αυτό και ό,τι πιάνει, όσο το έχει γίνεται χρυσός, και μόλις το αφήνει μετατρέπεται αυτομάτως σε σκατά μ' ένα μαγικό τρόπο.

Έχει σχέση με την προσέγγισή του. Πιάνει τη βασική ιδέα και τη διαστρεβλώνει όσο δεν πάει. Με αυτόματες γραφές, αναφορές από τη Sylvia Plath μέχρι το Howard Zinn και τον Terence McKenna, δεν τον σταματάει τίποτα. Αυτό τον κάνει και τόσο ιδιαίτερο. Το κόλλημά του με τη μουσική είναι απίστευτο, το ότι αρρωσταίνω με twee μάλιστα, το οφείλω καθαρά και μόνο σ' εκείνον. Σε φάση εξιστορεί μια επίσκεψη στην Ινδία κι από πίσω παίζουν οι Smiths και οι Shop Assistants... Δεν ξέρω, η φλωριά κολλάει τέλεια.

Και είναι και η κλασσική μαλακία που συμβαίνει με τις αυτοβιογραφίες. Σε κάποια φάση ταυτίζεσαι με το γράφοντα. Βρίσκεις πολλά κοινά με τον τύπο κιόλας. Meta-geek φάση (ό,τι και να σημαίνει αυτό) με προσωπική ζωή. Δεν μπορεί, ήσουν εκεί σίγουρα. Μπορεί και να είσαι ακόμα. Και να μην έχεις κολλήσει με comics σίγουρα με μουσική, ταινίες, βιβλία; Όχι; Αποκλείεται... Όλοι έχουμε τους μικρούς εθισμούς μας, τους οποίους εμπλουτίζουμε με άλλους και έχουμε ένα εξαιρετικό σύνολο με μικρές μανίες που μας βοηθάει καθημερινά να αηδιάζουμε με την ίδια μας την ύπαρξη. Ναι ρε σου λέω.

Το βιβλίο τώρα. Είναι γραμμένο από ένα γνήσιο fanboy που ενθουσιάζεται με οτιδήποτε καινούριο, που κάθε σελίδα είναι και μια νέα, έγχρωμη επανάσταση. Από τη στιγμή που φτάνει στις μέρες της καταξίωσης, βέβαια, κουράζει, αλλά είναι και ψιλοαστεία η εξέλιξή του από straight edge τυπάκι σε ψυχεδελοφάγο ον. Και είναι και ο τρόπος που γράφει. Σα να διαβάζω φανζίν πεντακοσίων σελίδων. Πουθενά αντικειμενικός, ούτε συγκεκριμένος, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να αναφέρει όσο πιο γλαφυρά γίνεται τον αντίκτυπο που είχαν σ' αυτόν οι ιστορίες που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Ναι, κι εμένα μου θυμίζει κάποιον... Δεν ξέρω, παίζει και να 'χει να κάνει με τις ιστορίες που θες να πεις. Που τοποθετεί ο καθείς το Aura of Coolness του. Ήμουν πάντα της άποψης ότι ένας ρακένδυτος τύπος στη γωνία του βαγονιού του μετρό έχει κάτι παραπάνω να πει από μια υπάλληλο σε πολυεθνική γεμάτη νευρώσεις. Βέβαια, αν η δεύτερη, είναι transsexual, εθισμένη στο Vicodin και ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο της με Χαοτική Μαγεία τα πράγματα αλλάζουν...

Νταξ, δεν το πολυέχω να γράφω για βιβλία, έγινε σαφές αυτό έτσι; Δε γαμιέται. Διαβάζω πολλά, αλλά λίγα μου κάνουν "κάτι"... Τέχνη φάση.