14/5/12

...

Τελευταία μετακόμιση. Αλήθεια...

http://www.slackerblud.com/

12/5/12

Wreck and Reference - No Youth

Το γαμημένο το underground δε σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει. Ιδίως ο φερόμενος και ως "σκληρός" ήχος που, μη λέμε και μαλακίες, είχε, έχει και θα έχει περισσότερο χώρο να εξελιχθεί. Και λιγότερα κόμπλεξ. Εξηγούμαι μετά.

Σ' αυτούς έπεσα, όπως γίνεται συνήθως, τυχαία επάνω. Και μ' έκαναν να θέλω να μιλήσω γι' αυτό που συνέβη, έτσι, κάπως να μεταφέρω το βίωμα προς τα έξω. Να το γνωστοποιήσω. Διάβασα, που λες, για Swans, Post Punk, Bauhaus (εκεί άρχισε το downloading), αλλά και για Industrial, Doom, Black Metal (αν εξαιρέσεις το πρώτο, από τ' άλλα δύο δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω πως ακούγονται γι' αυτό και κατέβασα άφοβα, σκατά στο μέταλ ρε) και τους Have A Nice Life που, μ' εμένα μαζί, λείπουν σε πολύ κόσμο. Αυτός που τα 'γραψε δεν έπεσε και πολύ έξω, περιττό να σου πω.

All Black No Metal. Αυτό μου 'σκασε με τη μία για τον ήχο τους. Τόσες αλλαγές, κλειστοφοβία, έμπνευση, γαμημένη τέχνη παντού. Και το δίνουνε στο bandcamp, σε φάση αυτοί έχουν ελπίδες, ενώ θα έπρεπε να έχουν στηθεί καμιά δεκαριά σκατοεταιρίες έξω από το στούντιο που ηχογραφούν και να την παίζουν ομαδικά. Τι να πω ρε μαλάκα, ευτυχώς ψόφησε η μουσική βιομηχανία κι ακούμε κανα δίσκο διαφορετικό.

Διαφορετικοί. Αυτό είναι πάνω απ' όλα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο μεγάλη τιμητική διάκριση. Ίσως το "ιδιαίτεροι" να ταιριάζει περισσότερο. Αν ξεπεράσεις τα στιγμές ακραία φωνητικά σε περιμένει πλούτος. Ένα έργο που δημιουργήθηκε χωρίς καμία αίσθηση φόβου, καμία ανάγκη ένταξης σε μία "σκηνή", τίποτα. DIY κι ό,τι γίνει. Καταπληκτική μπάντα απλά. Ρε, δεν έχω λόγια, σοβαρά.

10/5/12

A Light Far Out

Τον τελευταίο καιρό έχουν σκάσει ένα σωρό γαμάτοι δίσκοι και δεν έχω χρόνο για χάος, τι σκατά πια. Θα κοιτάξω να τους μαζέψω σχετικά γρήγορα, μήπως και προχωρήσω σε τίποτα πιο ενδιαφέρον. Μέρα παρά μέρα δισκοκριτική. Σαν τον παλιό καλό καιρό.
Λοιπόν, επέστρεψαν οι The Wake. Αυτοί της Σάρας. Τα νέα είναι ευχάριστα. Αν εξαιρέσεις τη φωνή που 'χει μια παραπάνω ωριμότητα, είναι και η ηλικία στη μέση, δεν έχει αλλάξει και τίποτα περισσότερο. Ίσως να ταίριαζαν καλύτερα στη Shinkansen. Ξέρω ρε. Προσπαθώ να σου δείξω την εξέλιξη στον ήχο με απλά λόγια.
Μου φαίνεται ότι το σωστότερο θα ήταν σε κάθε review για twee δίσκο, απλά να κάνω copy/paste τα ίδια για μελαγχολίες, νοσταλγίες, ποδήλατα, εξοχές, αλλά όχι. Προσπαθώ να εντρυφήσω κι έτσι. Να μπω στη φάση. Μόνο τέτοια ακούω φέτος, τελείωσε. Κάπως να πάρει πόδι η φτώχεια ρε. Λίγη χαρά, δε γίνεται αλλιώς. Παίζει μια ανάταση, θα πρέπει να κλαφτεί πολύ ο αφεντικός για να μου κάνει μείωση, αλλά η άνοδος της Χρυσής Αυγής...
Γάμησέ το, όχι πολιτική εδώ μέσα, τα γράφω στο twitter αυτά, υποτίθεται... Λίγα και επιθετικά, έτσι, να μη γίνεται τίποτα σαφές, να μένει στα όρια του "αστεϊσμού" με πολιτική χροιά κάπως.
Και θέλω ρε να ξεχάσω το μαλάκα με το Corsa που 'χε γράψει με μαρκαδόρο Manowar στο πίσω μέρος... Σκέψου αυτόν από μπροστά με τους μαλακοκαύληδες τους φίλους του κι εμένα από πίσω. Ίδια αυτοκίνητα, με μία διαφορά μόνο. Όχι, αυτό είναι άλλη ιστορία από μόνη της. Θα επανέλθω. Manowar, ρε μαλάκα... Αν είναι δυνατόν.

8/5/12

All I want in life is a little bit of love to take the pain away

Άκουσα το "Ladies..." των Spiritualized όταν πρωτοβγήκε. Δεν το συνηθίζω, μη νομίζεις. Ιδίως στην προ-mp3 εποχή, μου 'παιρνε καμιά πενταετία να ρισκάρω την αγορά. Με μηδέν ραδιόφωνο, φανζίν που δεν ασχολιόταν και πολύ με το καινούριο (δεν το λέω για κακό), νταξ, ήταν περιορισμένες οι δυνατότητες εύρεσης καινούριας πρέζας. Αγόραζα φανατικά το Alternative Press για την ενημέρωσή μου, που λες. Πρέπει να ήταν στο ίδιο τεύχος, είχε βάλει δυο ολοστρόγγυλες πεντάλφες (άριστα πέντε ρε) σ' αυτό και στους Seahorses, τη μπάντα του Squire μετά τους Stone Roses (η διπλή ιδιότητα κιθαρίστας-ζωγράφος είναι πιο καύλα κι απ' την τερματοφύλακας-γιατρός, non?). Είπα, λοιπόν, δε γαμιέται πόσα έχω; Καταναλώνω. Τα αποτελέσματα γνωστά, το ένα αριστούργημα, το άλλο ένας κουβάς με αχνιστά ξερατά. Χρειάζεται να διευκρινίσω; Δε νομίζω.
Σκέψου τώρα το δεκαοχτάχρονο το κολλημένο με Pavement και Sonic Youth όταν μπαίνει το πρώτο κομμάτι. Κατάλαβες τώρα... Σαγόνι μέχρι το πάτωμα, βλέμμα στο υπερπέραν και μια υποψία βουρκώματος. Λέω υποψία, γιατί οι άντρες δεν κλαίνε ακόμα κι όταν η τέχνη τους χαρίζει μια εμπειρία εφάμιλλη του καλύτερου ομαδικού σεξ. Στα ντους. Της φυλακής.
Και όλο αυτό συνέχιζε. Και ολοκληρωνόταν με το live δίσκο που ακολούθησε. Όπου οι εκτελέσεις, μερικές φορές, ξεπερνούσαν το αυθεντικό. Θυμίσου αυτή του "Broken Heart" για παράδειγμα. Για την ακρίβεια, ακουγόταν όπως ακριβώς το άκουγα εγώ στο κεφάλι μου. Έκσταση σε μορφή ηλιαχτίδας που χτυπάει με τη μία χαμηλά. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με αυτό του ομώνυμου των Velvet Underground. Σε ανάγκαζε να ξεχυθείς στα στούντιο με δυο - τρεις άλλους και να δημιουργήσεις. Το έκαναν να φαντάζει τόσο εύκολο. Γι' αυτούς ήταν... Για 'μένα τώρα... Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Έβγαλαν κι άλλα μετά. Τίποτα τόσο εντυπωσιακό, δυστυχώς. Ούτε το τελευταίο τους είναι. Γαμάει όμως, με ένα δικό του τρόπο. Έχω την εντύπωση ότι το "Ladies..." ήταν ο δίσκος που έκανε ο Pierce όταν έχασε τη μούσα του. Στο φετινό "Sweet Heart Sweet Light" την ξαναβρίσκει. Και σου παραδίδει ένα πανίσχυρο ευφορικό. Η ικανότητά του να σε ωθήσει να φτιάξεις "κάτι" δεν είναι τόσο προφανής. Περιμένουμε, λοιπόν. Που στο διάολο την άφησα αυτή τη κιθάρα;

6/5/12

I'm So Unclean

Μου 'στειλε τους Evans The Death ο γνωστός φύλακας άγγελος που λες... Θυμάμαι ένα κλασσικό φλώρο μπλόγκερ από τας Αμερικές, που παρακολουθώ, προ αμνημονεύτων να παραληρεί γι' αυτούς. Τον πιστεύω συνήθως, το 'χει το Twee του πολύ καλά. Ήταν πριν πολύ καιρό, όπως είπα, βέβαια, και τους ξέχασα. Και έσκασε το ομώνυμο, πάλι πριν κανα μήνα. Το έλιωσα μέσα στις αργίες του Πάσχατος, και το άφησα να μεγαλώνει (μαλάκα, Μεγάλη Παρασκευή έπαιζαν οι Pulp στο Coachella, κάποιος να τους πληροφορήσει για το τιτανοτεράστιο αμάρτημα. Ναι, εγώ το διέπραξα ρε, όχι αυτοί, δεν ήμουν εκεί). Άσε που το ξανθό το ξεπλυμμένο στο βίντεο του "Telling Lies" με καυλώνει απίστευτα. Ναι, ξέρω. Σούπερ βία και χρώματα και τέτχια. Είναι ωραία φάση η άνοιξη να σκάει με ωραίους δίσκους. Ιδίως όταν η χρονιά, εκτός της Indiepop φάσης που έχει ανέβει τρελά, είναι εμετικά χάλια. Συνθέσεις. Που πάνε από ένα σημείο σε ένα άλλο, με αναπάντεχο τρόπο, η γοητεία της απλότητας και πάλι, όχι, δε θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω. Και θυμήσου, μιλάμε για ένα genre περιορισμένο, γιατί βασίζεται στις ωραίες στιγμές μόνο. Ακόμα κι όταν αυτές είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Παίζει πολύ ζάχαρη γενικά, απ' αυτή όμως που αντέχει ένας διαβητικός σαν και του λόγου μου. Ξέρεις, η κατανάλωση είναι από τα αυτιά και δεν πειράζει και τόσο. Κάθε άλλο. Σε αναγκάζει να επισκεφτείς το ίδιο μέρος ξανά. Το ζαχαροπλαστείο ρε. Βουτιά στα εκλέρ και τις πανακόττες ένα πράμα, και τις πάστες, και τις τούρτες Μπλακ Φόρεστ, όχι πολύ γκοθ, μόνο Lemon Pie γι' αυτό το γλυκό αγόρι παρακαλώ. Ναι, σα Lemon Pie είναι αυτοί, έχουν μια avant ξινίλα, όσο χρειάζεται για να μένει αξέχαστη η γεύση που σου αφήνει τελικά...

Υ. Γ.: Α ναι ρε... Εκλογές...
Υ. Γ. 2: MCA R.I.P. Ξέρω όλους τους στίχους του "Sure Shot" απέξω... Γαμώτο...

4/5/12

...


3/5/12

Gallagher Fever

... έτσι έχω ονομάσει αυτή την πάθηση. Είναι σοβαρή, υπάρχει και παίζει να μη θεραπεύεται κιόλας. Τα συμπτώματα χαρακτηρίζονται από αδικαιολόγητη ευφορία, ροπή στη κατάχρηση τσιγάρων και αλκοόλ, μερικές φορές και ναρκωτικών, ανάγκη ν' αγκαλιάσουν ζαχαρένιες κιθάρες τα τύμπανα των αυτιών σου, νοσταλγική διάθεση που σε οδηγεί σε χορευτικές κινήσεις που απαιτούν και τη χρήση Μαράκες για να την ορθή επίτευξή τους και όταν περάσει, σε αφήνει με ένα συναίσθημα αφόρητης θλίψης. Καταλαβαίνω ότι μ' έχει πιάσει, όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο δίσκος που γυρνάει στο πικάπ, δεν είναι κάποιο αριστούργημα του σύγχρονου noise rock, αλλά το "Pills & Thrills & Bellyaches" των Happy Mondays. Δύσκολη φάση, όπως κι αν το δεις. Σε κάθε περίπτωση, αν το αισθανθείς, χαλάρωσε, ή βάλε λίγο Mansun και θα επανέλθεις.

Ο καθένας μας οφείλει στον εαυτό του την εξής υπενθύμιση: Η Brit Pop, περισσότερο απ' όλα, ήταν σκατά. Σίγουρα όσο διήρκεσε έδωσε κάποια ασύλληπτα υπέροχα, διαχρονικά, μαγικά τραγούδια, αλλά ως επί το πλείστον ήταν αίσχος. Και σίγουρα δεν αξίζει τα εκατοντάδες νοστάλτζια πάρτυζ που λαμβάνουν χώρα κάθε τρεις και λίγο. Και τα οποία συνήθως δε χάνω. Τα οποία με τη σειρά τους κρύβουν μπόλικη γραφικότητα. Σκέψου, αντίστοιχα, μια συνάθροιση των γονιών μας που θα πίνουν ούζα και θ' ακούν μέχρι το πρωί Iron Butterfly.  Ανακατεύτηκες; Βάλε και καναδυό από τα γερόντια να φασώνονται όπως τον παλιό καλό καιρό. Τώρα;

Θυμάμαι σε ένα απ' αυτά που, εκεί που άκουγα με ευχαρίστηση τους Teenage Fanclub, ο DJ, σε μία στιγμιαία κρίση μαλακίας, το άλλαξε με το "Stars" των Dubstar. Ήθελα να πάω μέχρι εκεί να το ρωτήσω "τι νομίζεις ότι κάνεις ρε αρρωστημένα ηλίθιε τύπε;" αλλά ο κόσμος ήταν πολύς και ήδη περίμενα μισή ώρα για να πάρω το ποτό μου. Και η αρρώστια με βρήκε. Με πλημμύρισε αυτή η αηδιαστική χαρά. Ήταν πια αργά. Ενέδωσα. Σαν σε όραμα είδα μπροστά μου το Ganesha και τον παρακάλεσα να μου δώσει το "Free Me" των Cast για να επανέλθω. Και μου το 'δωσε. Ο γνώριμος κρύος ιδρώτας με έλουσε ακριβώς τη στιγμή που πήγαινα να φιλήσω τρυφερά μία τελείως άγνωστη, πλην όμως πολύ χαριτωμένη και στυλάτη, σκυλίτσα. Η κτηνοβασία είναι συχνό φαινόμενο, μην παραξενεύεσαι.

Με καταλαβαίνεις; Είναι επικίνδυνη κατάσταση. Σε γαμάει εκεί που δεν το περιμένεις. Άσε που κοιτάς στον καθρέφτη την άλλη μέρα και αισθάνεσαι τελείως γέρος. Δηλαδή είναι δυνατόν να ήσουν στην ίδια φάση και το γαμημένο 1995; Και μάλιστα σήμερα να το διασκεδάζεις το ίδιο αν όχι περισσότερο; Πόσο μαλάκας πια... Grow up σε φάση, ρε ξεφτίλα.

Δεν ξέρω, έχω την εντύπωση ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Σκέψου μόνο αυτό: στους χώρους αυτούς πέφτεις πάνω σε παλιές σου γκόμενες οι οποίες, όλοι το λένε όχι μόνο εγώ, είναι τελείως χάλια σήμερα. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι παίζει να λένε και για 'σένα το ίδιο; Σα να τρόμαξα λίγο τώρα...

1/5/12

Merchandise - Children of Desire

Λοιπόν, αλλάζουμε λίγο στυλάκι, πάμε πίσω, προσωρινό είναι, μην τρελαίνεσαι, πρέπει απλά να αναφέρουμε τον πρώτο αντικειμενικά συγκλονιστικό δίσκο της χρονιάς.
Το κόλλημα με τους Merchandise κρατάει χρόνια τώρα, είναι εφάμιλλο με αυτό με τους Cold Cave, έχω την εντύπωση ότι εγώ τους ανακάλυψα και κανείς άλλος, ω ναι, και βγαίνω και το φωνάζω και το παινεύομαι και τύψεις δεν έχω. Είναι λογικό, λοιπόν, μετά από δεκάδες σκόρπια κομμάτια που μοίρασαν από 2010, η ανακοίνωση της κυκλοφορίας νέου δίσκου να με γεμίσει ευφορία και μια ελπίδα για ένα ουσιαστικότερο μέλλον, πνιγμένο στην τέχνη και τα βαρβιτουρικά. Μπορεί να φταίει και η μέρα. Τέλος πάντων...
Στο "Children of Desire", εκτός από το να επιλέγουν ένα υπεργαμάτο τίτλο για να ονομάσουν το νέο τους αριστούργημα, επιδίδονται σε μια χωρίς προηγούμενο κλοπή όλων των κλισέ του shoegaze, της brit pop, του synth punk (των Suicide ρε, κι ας μην ονομαζόταν έτσι τότε) και του noise rock, φτιάχνοντας ένα πραγματικά απίστευτο μίγμα το οποίο και ταΐζουν σε φοβερές συνθέσεις.
Πολλά κοσμητικά επίθετα ε; Δεν πειράζει, κανένα δεν περισσεύει, αν είχα πιο πλούσιο λεξιλόγιο θα έβαζα κι άλλα.
Και τώρα, ας αρχίσει το παραλήρημα για τις κυκλοφορίες της Katorga Works. Όχι, άστο.
Είχα πολύ καιρό ν' ακούσω δίσκο με εντεκάλεπτα κομμάτια στα οποία δε βαρέθηκα στιγμή, Και μάλιστα όσο έπαιζαν ήμουν σε φάση "πωωωωωωωωωω... Μαλάκααααααααα. Άκου τι έκαναν τώρα.". Δε θέλω να τρομάξει κανείς με τη διάρκεια, δεν υπάρχει τίποτα περιττό, δεν υπάρχει progressive μαλακία, δεν υπάρχει λάθος. Όλα κυλάνε σωστά και χτυπάνε στα σημεία που πρέπει. 
Θέλω να γράφω από 'δω και στο εξής μόνο: αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά. Γιατί δεν έχει τίποτα υποκειμενικό εδώ. Είναι ένας επιστημονικά τεκμηριωμένος, με απόλυτη ακρίβεια, γαμάτος δίσκος.
Στο I could die tomorrow το μοιράζουν τσαμπέ, όπως όλα, αλλά ρε πούστη, εδώ δε θα συγχωρήσεις τον εαυτό σου αν δε δώσεις φρρράγκα σ' αυτό. Σοβαρά...
Μαλακία review φάση, αλλά δε γίνεται ρε. Πρέπει να γίνει το σωστό λέμε. Έχω κολλήσει... Έχω κολλήσει πολύ άσχημα, όχι αηδίες...

30/4/12

Γαμήσι.-

Έχω πρήξει αρχίδια με το άλλαξε, ξανα-άλλαξε, αλλά ναι, δε γινόταν. Εντάξει; Μου το είπανε μία - δύο φορές, το συζήτησα κιόλας, είπα να πληρώσω για να τις ξεφορτωθώ, δε γουστάρω διαφημίσεις. Τέλος. Καινούρια τέχνη φάση, επιστροφή στο blogspot. Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφο, αλλά τουλάχιστον την αισθητική του την ορίζω εγώ, όσο γίνεται τέλος πάντων. Γάμα και τα χτεσινά κρασιά, γάμα και το ότι ξύπνησα στραβά, γάμα και την ανθρώπινη ηλιθιότητα, αιώνια κινητήριο δύναμη των πάντων και ανίατο ασθένεια από την οποία δεν πάσχω, χέστο, καινούρια τέχνη. Το είπα; Άσε, γιατί θα πω κι άλλα και δεν είναι σωστό.

29/4/12

Painted Like A Forest

Περνάω φάση γλυκιάς νοσταλγίας. Όταν δε γράφω, αποφάσισα να κλείνω το PC και να ακούω τους παλιούς μου δίσκους. Έχει χαλάσει και το CD Player στο μεταξύ και οι επιλογές περιορίζονται σε λιγότερο απ' το μισό. Αν σκεφτείς ότι DIY HxC, Industrial, Noise και τα σχετικά είπα να μην τα αγγίξω, οι επιλογές περιορίζονται ακόμα περισσότερο. Τι μένει τώρα. Indie, Twee, Garage Punk (ελάχιστο), πολύ Post Punk... Ξέρεις... Διάφορα, αλλά λίγα. Τα 'χω ψιλο-λιώσει κιόλας. Θα 'θελα μέσα σ' αυτά να είναι και το τελευταίο των Holiday Crowd, είναι πραγματικά υπέροχο... Θα συμπλήρωνε το παζλ νομίζω. Δώρα δέχομαι.
Παράλληλα, θέλω να αφιερωθώ στη διόρθωση των διηγημάτων που ΄χω γράψει από αμνημονεύτων μέχρι σήμερα, έτσι ώστε να αισθάνομαι "Writer who Blogs" και όχι το αντίθετο. Εννοείται ότι δεν έχω καμία ελπίδα να εκδοθούν, δε θέλω κιόλας. Σημασία έχει να καταγραφεί ακόμα μία αποτυχία. Η απογοήτευση άλλωστε είναι η υψηλότερη μορφή τέχνης. Ή μήπως η αποτυχία είναι; Μμμμ... Θα το σκεφτώ λίγο παραπάνω αυτό και θα επανέλθω με το πόρισμα. Προς το παρόν πρέπει ν' αλλάξω πλευρά στο Jeopardy των The Sound.
Και είναι η φάση αράζεις, ακούς αυτές τις κιθάρες, καπνίζεις και συγγράφεις... Πολύ μποέμ κατάσταση. Σχεδόν ονειρική. Μια ψευδαίσθηση μες στο τίποτα. Τα όνειρά μου καπνός που ίπταται πάνω από το κεφάλι μου. Και όπως διαχέεται στο δωμάτιο, εξαφανίζεται. Στ' αρχίδια μου. Μέσα στη φτώχεια τη γαμημένη έχω βρεθεί με μια ακόρεστη πείνα να παράγω... Τι; Μα τέχνη, τι άλλο. Για την αποτυχία. Για να κοιτάζω το μέλλον και να ξεκαρδίζομαι στα γέλια.
Υ.Γ.: Κάτι μαλακοδιαφημίσεις που εμφανίζονται όποτε να 'ναι, δε μου αποφέρουν κανένα κέρδος απολύτως, τις πετάει το Wordpress για να παραμείνει free και καλά. Έχω σκεφτεί μέχρι να κλείσω ΚΑΙ αυτό το μπλογκ για το συγκεκριμένο λόγο, γιατί με ξενερώνει η φάση, (φαντάσου χτες μέχρι και Dora Bakoyiannis μου πέταξε, μετά από παρατήρηση του πανταχού παρόντα oksikemia) ακόμα και να ξανανοίξω το παλιό, τόσο χάλια μιλάμε. Αλλά παραμένει το ομορφότερο μέρος να γράψεις τις σκέψεις σου κι έτσι παραμένω...

Υ.Γ. 2: Παραμένω έγραψα ε; Λάθος. Όπως βλέπεις, έφυγα.

27/4/12

Some People Say

Είχα μια συζήτηση τις προάλλες, στο chat του Poplie, στη διάρκεια της εκπομπής του Zeugolator. Το φλέγον ζήτημα που αναλύσαμε ήταν αν το Twee θα μπορούσε ποτέ να γίνει μόδα. Ο συνομιλητής μου το 'χε σίγουρο. Εγώ πάλι όχι.
Το εν λόγω είδος ήταν πάντα "απέξω" όσο εύκολο και να είναι στο αυτί. Γιατί; Μα λόγω φλωριάς φυσικά. Δε γίνεται, ο άντρας ο λεβέντης, ο νταλκαδιάρης ο Ελληνάρας, για να καυλώσει θέλει κιθάρες, θέλει οργή, πάθος, μαλακίες. Θέλει να βαράνε τα μπάσσα στο subwoofer και να ξυπνάει η γειτονιά. Δεν ξέρω αν είναι και αυτό κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας, αλλά ισχύει. Και θέλει και κλάψα. Ο ήλιος μπορεί να λάμπει, η φύση να γιορτάζει, αλλά όχι, αυτός θέλει τους Caves και τους Lanegans και τους Madrugadες του (οι νεότεροι) με τα παντζούρια κατεβαζμένα, να κόβεις με το μαχαίρι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γιατί έχει κάνει μισό πακέτο μες στο μισάωρο και έχει βάλει και ουισκάρα στις οχτώ το πρωί. Αντρίλα.
Μετά απ' αυτό που να γυρίσει ν' ακούσει για κοριτσάκια και γατάκια και ποδηλατάκια και λουλουδάκια. Άστο καλύτερα. Εκεί, κόλλημα, η indie έκδοση του άντουρα του πολλλά βαρρρρύ (και όχι).
Εγώ απ' την άλλη χάρηκα σα μικρό παιδί όταν μου έσπρωξαν το "Europe" των Allo Darlin', το ομώνυμο του '10 με είχε στείλει σε ασύλληπτα ύψη ευφορίας. Κι αυτό δεν πάει πίσω. Ή μάλλον πάει, αλλά λίγο. Κάπου στο σύνολο της ηχητικής τους παραγωγής βρήκαν την "ταυτότητά" τους και αποφάσισαν να μείνουν πιστοί σ΄αυτή. Κακώς κατ' εμέ, η ποικιλία του πρώτου τους δίσκου τους έκανε τόσο ελκυστικούς. Σα συσσώρευση νοσταλγίας. Στιγμών. Με γατούλια.
Κάνε μια προσπάθεια τώρα να το βάλεις αυτό στον κρεατοφάγο που σκίζει τα μπριζολίδια σα να εξαρτάται όλο του το αντρικό είναι (Meat is Murder και πείτε ό,τι μαλακία θέλετε). Την τυπάρα με το Cherokee που δε γνωρίζει ότι τα θλιμμένα βλέμματα που αντικρίζει όταν περνάει δεν οφείλονται στο φθόνο των πτωχών, αλλά στη λύπη που αισθάνονται οι περαστικοί για το ελάχιστο του μεγέθους του μορίου του.
Δε γίνεται μόδα το Twee ρε, μην το ψάχνεις. Πολύ περιορισμένο target group. Θέλει να 'χεις συμβιβαστεί με μερικά πράγματα πριν αφεθείς στη γοητεία της απλότητας.
Καλά, μπορεί και να φταίει που από τότε που έκοψα το κρέας έχω πήξει στον υδατάνθρακα και τη Lemon Pie. Αλλά τα γούσταρα κι από πριν μωρέ. Στις κιθάρες εντοπίζω το πρόβλημα. Που είναι, έτσι, κελαρυστές. Κολλάω. Ξέρεις... Αφήνομαι. Τελείως...
Θέλω ένα πάρτυ με τέτοια ρε πούστη... Να πιω, να γίνω κώλοςςςςς και να χορεύω όλο το βράδυ σα νήπιο. Με τσιγάρο στο στόμα. Είναι τρόπος χορού αυτός, έχει και φιγούρες, παραπληγικές τελείως. Θα σου δείξω. Αυτό θέλω, ναι.

24/4/12

Don't mess with the Barmy Army


Ξέρεις τις φάσεις που χαζεύεις, περισσότερες ώρες από τα αναμενόμενα στο ίντερνετ, και πέφτεις κάπου πάνω και δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από 'κει; Και πρέπει κάτι να κάνεις, να γράψεις, κάτι; Έτσι κόλλησα μ' αυτό το εξώφυλλο του THE FACE. Όχι πες, δε σου βγήκαν τα μάτια; Δεν το κοιτάς ακόμα; Εγώ δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του. Δηλαδή, έσκασε, το βλέπω κι από 'κείνη την ώρα έχω κρεμάσει ένα σαγόνι μέχρι το πάτωμα και σκέφτομαι. Παίζει να ΄χω καυλώσει και λίγο. Κοίτα καλά. Το βλέπεις; Πες τώρα, είναι δυνατό σε εξώφυλλο περιοδικού να βάζεις υπότιτλο "Geeks! Are nerds becoming fashionable?";
Ναι, ναι την είδα τη Sherilyn Fenn, αλλά οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ήταν πάντα ο λόγος που σήμερα υπάρχει κακή λογοτεχνία.
Σκέψου όμως. Κάπου στα '90s αναγνωρίστηκε από τον κόσμο της μόδας η αξία του φλώρου. Ή τουλάχιστον διερωτήθηκε τότε ο συγκεκριμένος κόσμος. Άραγε απαντήθηκε το ερώτημα; Δεν ξέρω. Ούτε σήμερα έχει απαντηθεί.
Αρχικά πρέπει να προσδιορίσουμε τον οριζμό του Geek. Geek, λοιπόν, είναι ένα είδος καταπληκτικού εραστή, γιατί είχε πολύ περισσότερα χρόνια εξάσκησης και περισυλλογής πάνω στο θέμα "σεξ" από το μέσο δεξί χαφ στην ποδοσφαιρική ομάδα του Γυμνασίου. Ως γνωστόν, την καλύτερη γυμναστική την κάνεις μόνος σου. Τυγχάνει δε εξαιρετικής μορφώσεως και παραμορφώσεως διατί είθισται το θεσπέσια πλαδαρό κορμί του να συνοδεύεται από μία εξίσου εμετική σκατόφατσα.
Πάρε τώρα φάση βρωμόξυλο σε μπαρ. Κρίνοντας εξ' ιδίων, το καλύτερο που μπορώ να προσφέρω στο συναγωνιστή μου είναι να ματώνω εμετικά στους αντιπάλους μου. Την περισσότερη ώρα θα την περάσω στο πάτωμα, αλλά αν μ' αφήσεις να σηκώσω το ωραίο μου κεφαλάκι, δεδομένου ότι διαθέτω μια άψογη και κατάλευκη οδοντοστοιχία, το πιθανότερο που θα σου συμβεί θα είναι να γυρίσεις το βράδυ σπίτι μ' ένα αρχίδι λιγότερο.
Βέβαια, ο μέσος φλώρος δε θα χρειαστεί ποτέ στη ζωή του να μπλεχτεί σε καυγά. Έχει εκατοντάδες μυθικά πλάσματα να σφαγιάσει αντ' αυτού. Είναι κατάλληλα οπλισμένος γι' αυτό το σκοπό με ένα Two - Handed Sword +4: Bloodslurper. Κι αυτό μόνο στο πρώτο level. Γιατί να βαράς κανονικούς ανθρώπους με μηδαμινό experience value όταν μπορείς να ξεκοιλιάζεις wyverns και fire giants; Άσε τα φράγκα που μπορείς να βγάλεις. Σκοτώνοντας το γείτονά σου, δεδομένης της κρίσης, το πολύ να κονομήσεις κανα 30άρι ευρώ, αλλά διαμελίζοντας ένα δράκο παίζει να καταλήξεις και με καμιά εκατοστή χιλιάδες gold pieces, ένα γερό plate-mail και ποιος ξέρει τι άλλο. Γιατί όπως είναι γνωστό τοις πάσοι, εκτός από μωρές παρθένες, τα δρακόνια αρέσκονται στο να καταβροχθίζουν και πολλά γυαλιστερά αντικείμενα. Βοηθάνε στη χώνεψη, φαντάζομαι.
Και είναι η αρρώστια με τα Star Wars: Revenge of the Shit, Star Trek: Deep Throat Nine και λοιπές αηδίες... Συγνώμη, ποιο είναι το πρόβλημά σας; Δεν έχω καν όρεξη να σχολιάσω πάνω σ' αυτό.
Και το Metal... Το γαμημένο, απαράδεκτο metal. Κάθε σπυριάρης, στις τιτανοτεράστιες μάχες στις οποίες καθημερινά συμμετέχει χώνει από πίσω Manowar ή Maiden... Και Vampire: The Masquerade να παίζει... Μα χάθηκαν οι Christian Death; Δεν το καταλαβαίνω ρε πούστη. Και, μεταξύ μας τώρα, the evil that men do; Γίνεται μόνο τα βράδια της μοναξιάς, κάτω από την κουβέρτα, 'till the blood on your hand is the blood of a king...
Τώρα σοβαρά. Άτομα τέτοιου είδους, θεωρείτε ότι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα βάθρο, έστω όχι και τόσο ψηλό, στο χώρο της μοδός; Με τις κόκες, τις υπεραδύνατες υπεργκόμενες και τους άντρες που κάνουν ό,τι μπορούν για να τις ξεφτιλίσουν; Αρχίδια ε; Κι εγώ εκεί κατέληξα.
Και τώρα για τη Sherilyn Fenn...

22/4/12

To Hell With Poverty we 'll get drunk on Cheap Wine


Το ξέρω ότι ξεκινήσαμε στραβά. Η κατάσταση φταίει κι εγώ που επηρεάστηκα απ' αυτή. Κάπου φτάνει όμως...

Έχω περάσει ένα καλό τρίμηνο τώρα, γεμάτο απειλές, πίεση, άγχος, μαλακισμένες αποδοχές, γά-μη-σέ τα. Σκέφτηκα διάφορα δυσάρεστα να μου κάνω μπας και ξεχαστώ αλλά τίποτα δε φαίνεται αρκετά αποτελεσματικό. Ούτε το ότι έκλεισα ένα πέρα από κάθε προσδοκία επιτυχημένο ιστολόγιο για την ευτυχία της αφάνειας.

Δεν ξέρω πόσο καιρό τώρα  καπνίζω χαμένος στις σκέψεις μου κι ακούω μόνο τους γαμημένους τους Unwound, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βιογραφικά σε κάθε κωλοτρυπίδα της γης, ελπίδες της πούτσας, υποσχέσεις κενές, τι νόημα έχει;

Δεν έχει. Εκεί κατέληξα. Ξεκινάω από την αρχή, λοιπόν. Αυτό είναι ένα μπλογκ για τέχνη. Για 'μένα. Γιατί, γαμώ το χριστό, πάνω απ' όλα είμαι τέχνη και χέστηκα πως ακούγεται αυτό. Έτσι αισθάνομαι. Να πάνε να γαμηθούν και οι δουλειές και τα φράγκα και όλα. Μια χαρούλα είναι οι καταθέσεις μου, με κρατάνε για κάμποσο καιρό όρθιο και μετά θα δω τι στον πούτσο θα κάνω.

Από 'δω και στο εξής, ο κόσμος μπορεί να καίγεται. Μη με ενοχλείτε. Χτενίζομαι.

19/4/12

GhoulDiggers

Αυτή η μπάντα δε λέει να τελειώσει. Τους διέλυσε ο Jourgensen κάποια στιγμή το 2008 και φέτος επέστρεψε με το "Relapse". Το οποίο γαμάει. Προφανώς και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Συζήταγα με μία φίλη τις προάλλες για το κοινό μας κόλλημα με τους αυτοκαταστροφικούς καλλιτέχνες. Οι επιβιώσαντες κατ' εμέ αγγίζουν τα όρια του μεσσιανικού. Στην περίπτωση του Alien, που το αίμα του πρέπει να 'χει αντικατασταθεί από ένα κοκτέηλ πρέζας και αλκοόλ, πάει ακόμα παραπέρα.

Η φάση ξεκινάει πολύ παλιά. Σε μια συλλογή του 120 Minutes είχε το "Stigmata". Κόλλησα. Βάλε και τις φωτογραφίες του τύπου με τις τζίβες και τα κόκαλα στο μικρόφωνο που έβλεπα παντού, τελείως Badass φάση, για εφηβεία ήταν αυτό το ό,τι έπρεπε. Η μουσική τους ένα ανελέητο σφυροκόπημα των αισθήσεων που σε αναγκάζει παρόλο τον πόνο να χορέψεις. Αυτό με γαμούσε πάντα. Ο ρυθμός... Που δε χάνεται πουθενά. Σκληρός. Συνεχής. Ακατάπαυστος. Γιατί όταν ακούς Ministry, το pause και το stop δεν είναι επιλογή. Πρέπει να υπομείνεις το έργο. Ολόκληρο. Αυτές τις μετρονομημένες βουρδουλιές. Και η φωνή... Με την ψευδο-οξφορδιανή προφορά. Τη χοντρή ειρωνία. Ο συνδυασμός σκότωνε και, όλως παραδόξως, σκοτώνει ακόμα. Και σκοτώνει καλά. Θέλει πολύ αίμα ακόμα για να χορτάσει η μηχανή.

Στο μεταξύ με την Courtney Love δε θα έκανε το πιο γαμημένο ζευγάρι των '90s; Σίγουρα πράματα. Η Πρέζα στην υπηρεσία της τέχνης.

Τέλος πάντων. Άρχισα να συλλέγω μανιωδώς τους δίσκους τους, ό,τι και να κυκλοφορούσαν. Το "Filthpig" του '96 με έστειλε στο διάολο, ιδίως με τη συγκλονιστική διασκευή που έκαναν στο "Lay Lady Lay". Μαζί με το "The Witch" των The Cult πιστεύω προσδιόρισαν τον ήχο του ροκ του μέλλοντος. Δύο τραγούδια. Αυτά. Αν υπήρχε κάποιο ανώτερο ον έπρεπε να επέμβει ώστε όλα ν' ακούγονται έτσι σήμερα. Με σιχαμένα μπάσσα απλωμένα παντού, κυρίαρχα και φωνητικά μες στην παραμόρφωση, να μη μένει σσάρκχχχα πουθενά. Μετά, βέβαια, ήρθε το Nu Metal, αυτή η αισχρή μπούρδα, παρασκευασμένη με επιμέλεια από ηλίθιους για πιο ηλίθιους και τα γάμησε τη μάνα όλα. Φταίνε και οι Helmet. Όχι; Φταίνε σου λέω...

Και κάπου εκεί έκοψα τα σκληρά... Όσο δύσκολο και να μου είναι, το παραδέχομαι, στην προηγούμενη πρόταση, με τον όρο "σκληρά" αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο σε μουσικά είδη. Αν και δε γούσταρα και πολλές μπάντες της φάσης. Για την ακρίβεια μόνο οι Ministry μου 'ρχονται τώρα. Για να σκεφτώ... Μισό... Μόνο αυτοί. Εκτός απ' το απαράμιλλο στυλ του Jourgensen... Όχι, γάμα το, παραλίγο να ξαναρχίσω να παραληρώ για τον ήχο τους. Τη χορευτική φάση τους. Ξέρεις, κουνάς κώλο μαζί με κεφάλι πάνω κάτω. Σταματάω... Μόνο που δεν μπορώ. Όχι, σταματάω.-

Μόνο αυτό να σημειωθεί στα πρακτικά. Είναι σημαντικό. Λοιπόν... Όλες οι διασκευές που έχουν κάνει είναι καλύτερες από το πρωτότυπο. Συνεχίζουμε...

Έκοψα τα σκληρά. Σε φάση όταν έσκασε το "Dark Side of the Spoon" είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον... Μέχρι τη στιγμή που έβγαλε τη βρώμα ο Jourgensen ότι το "The Last Sucker" ήταν το τέλος... Πίστευα ότι οι Ministry θα ήταν "εκεί" για πάντα και κάπου ξενέρωσα. Έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αλήθεια. Όταν μου παίρνουν όσα θεωρώ δεδομένα, εντάξει, όλα γυρνάνε ανάποδα. Έστω και για λίγο.

Το έλιωσα το τελευταίο. Μετά βρήκα όσα αγνόησα όλα αυτά τα χρόνια και ξενέρωσα πάλι. Αυτή τη φορά μ' εμένα. Τα ίδια παίζει συνέχεια, μη λέμε και μαλακίες, αλλά ξέρεις... Είναι "αυτό". Το "στα μούτρα, ρε καριόλη". Δεν ξέρω, τόσο συγκεκριμένο, τόσο δεμένο δεν το 'χω βρει πουθενά αλλού. Και, για να είμαστε και δίκαιοι, πάσχει αρκετά το "Relapse". Αλλά του το συγχωρώ. Γιατί πάλι λέει αυτά που θέλει να πει. Στο μεταξύ στο μαλακο-scene που τοποθετείται δεν μπορώ να καταλάβω πως και του "επιτρέπεται" να είναι τόσο πολιτικοποιημένος. Ούτε τα μοσχάρια οι γκοθάδες, ούτε τα πρόβατα οι μέταλλοι φημίζονται για τις ευαισθησίες τους απέναντι στην κοινωνική αδικία. Δεν ξέρω... Ίσως και να... Μπα, όλοι ζώα είναι. Και μάλιστα εξημερωμένα.

Πως το κλείνουμε τώρα... Με μια ευχή. Να συνεχίσει να ισχύει η πρώτη πρόταση του άρθρου. Και υπόσχομαι αυτή τη φορά να μην πάω πουθενά.

16/4/12

Find The Flock


Υ. Γ. : Αργοπορημένο πασκαλιάτικο άρθρο. Κατά μία ημέρα, δεν τα πήγα κι άσχημα νομίζω; Ας πούμε ότι το διαβάζεις την ώρα που το μηχανάκι γυρνάει το πτώμα του αμνού, σε Hi-Tech Μπλιαχ φάση.

Όχι. Αυτό ακριβώς χρειάζομαι.
Αυτό.
Λίγο χρώμα. Αυτό το μπλογκ άρχισε να γίνεται απελπιστικά ασπρόμαυρο. Πολύ γκρι. Ουδέτερο. Με μια μαλακισμένη αύρα ρομαντιζμού. Αηδίες... Υποτίθεται ότι πρέπει να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερη τέχνη σε καιρούς ένδειας. Όχι; Ναι.
Χρειάζομαι Punk. Ξέρεις, αν είχα το παλιό ακόμα, το ακατανόμαστο, το αυτό που θέλω να ξεχάσω, το συγκεκριμένο θα ήταν από τα άρθρα που δεν θα είχαν κανένα comment, κάποτε με ενδιέφεραν αυτά. Δηλαδή, Natural Law. Καινούριος δίσκος. Find the Flock. Πρέπει να γράψω. Από πίσω παίζει. Κι εγώ πρέπει να περιγράψω. Τι; Κάτι. Katorga Works ρε μουνιά. Ξέρεις, ένας εμετός συναισθημάτων με κατακλύζει, με λούζει, το θέαμα δεν είναι και τόσο δυσάρεστο, φτάνει να μην παίζει οσμή. Θα το στείλω σε βίντεο καλύτερα. Τι έλεγα;
Hardcore.
Punk.
Συνέπεια. Οι μέρες της μιζέριας έχουν αρχίσει, νιώθω την αίσθηση του χιούμορ μου να με εγκαταλείπει, σα να περνάει μπροστά από τα μάτια μου μια παρέλαση με θεσπέσιους κώλους κι εγώ δε βρίσκω τίποτα αστείο να πω για να κρύψω την αμηχανία μου. Ευτυχώς έχω τσιγάρα.
Ταχύτητα και τραχύτητα. Το χρειαζόμουν αυτό. Το είπα και στην αρχή. Ρε μαλάκα, έχω ακούσει όλο αυτό το διάστημα καμιά τριανταριά καινούριους indie δίσκους που δε μου έκαναν καμία εντύπωση και είμαι σε φάση "νταξ, λίγο χάρντκορ θέλω" και σκάει αυτό, είναι κι από τις αγαπημένες μου σύγχρονες μπάντες, και ναι. Ναι. Αυτό. Α - φτό.
Που είναι τα comments; Πουθενά. Τέλεια. Τον πετύχαμε το στόχο. Όχι, αποφύγετε αυτή τη μουσική. Δε χρειάζεστε κάτι να σας θυμίζει ότι η φάση έχει σκατώσει χωρίς προηγούμενο και ήρθε η γαμημένη ώρα ν' ανοίξουμε τρύπες για να κάνουμε πάρτυ πάνω απ' τις εκατόμβες. Όχι. Όλα - είναι - καλά. Τσιγάρο; Ευχαριστώ, θα πάρω. Κρεατάκι; Όχι, ευχαριστώ, είμαι χορτοφάγος. Μα ούτε αυτή την πετσούλα που κρέμεται; Αυτή την πετσούλα να τη βάλεις στον κώλο σου. Χορτοφάγος;!;! Καλά, και τι τρως; Το τι τρώω εγώ ας μείνει μυστικό. Το ότι εσύ τρως σκατά δεν μπορεί να μείνει.
Γαμώ τη χριστιανοσύνη μου, μέρες που 'ναι.
Μπαλκονάρα, τσιγάρο, τσίπουρο και μανιτάρια στο φούρνο (και μαγειρίτσα με μανιτάρια από χτες. Ναι, ξέρω. Γαμάω). Και πανκ. Ζωάρα ρε.

11/4/12

Godstars Never Fade, They Merely Re-Incarnate

Ένας ορισμός της τέχνης που είχα πετύχει κάποτε είναι λέει (σε πολύ ελεύθερη μετάφραση) "μια ανθρώπινη προσπάθεια να τροποποιηθεί η δουλειά της φύσης"... Έχω δυο δίσκους των Psychic TV να παίζουν τώρα και ο εγκέφαλός μου σιγοκαίγεται. Είμαι κι από κάτι χάλια από χτες. Το χειρότερο που μπορούσε να μου συμβεί είναι αυτοί στην παρούσα φάση. Αλλά υπομένω. Λούζομαι τέχνη. Ξέρεις... Θα τελειώσουν και θα είμαι καλύτερος άνθρωπος. Πιο καταρτισμένος στα μυστήρια της ανθρώπινης ύπαρξης.
Διάλειμμα: Unsane - Wreck. Έκσταση. Γέμισα. Πρέπει να γράψω ένα κανονικό review γι' αυτό. Έπαθα ένα κάτι. Ξέρεις, όλο το noise rock των '90s στο σαλόνι σου. Άστο, δε λέω άλλα, θα επανέλθω.
Άραζα σπίτι ένα Σάββατο απόγευμα, δε θυμάμαι αν ήταν πέρυσι ή πρόπερσι, κι όπως έλιωνα στο ζάππινγκ πετυχαίνω μια μαλακο- Lifestyle εκπομπή η οποία σα θέμα είχε τον έρωτα του Genesis P. Orridge με τη Lady Jaye. Και όλοι ξέρουμε τι έγινε έτσι; Τα περί Breyer P. Orridge Project. Την προσπάθεια να γίνουν οι δύο αυτοί μία οντότητα. Η Jaye πέθανε το 2007, επομένως το βάρος του να τελειώσει το έργο έπεσε στο Genesis... Δεν ξέρω αν έχει ολοκληρωθεί το δημιούργημα. Το ελπίζω. Με ψιλο-ξενερώνουν οι πλαστικές. Όλα για την τέχνη, βέβαια. Χρειάζεται να πω κάτι για τους δίσκους; Τα ονόματά τους έστω; Δε νομίζω... Μ' αρέσει η φάση. Έτσι αυθόρμητη κατάσταση. Δεν κάνουν κάτι τραγικά διαφορετικό αν έχεις τσεκάρει τα παλιότερα, εκτός από το να κάνουν κάτι διαφορετικό από ό,τι έχουν κάνει, ή να προσπαθούν τέλος πάντων. Έλα, αφού ξέρεις. Ξέρεις ρε, τέχνη. Ώπα, ρε μαλάκα. Έρευνα. Το "Ov Power" λέει είναι bootleg του 1984... Μάλιστα, τη γαμήσαμε εδώ. Φαντάζομαι και το "Batschkapp" κάτι τέτοιο θα είναι. Ναι. Δε γαμιέται, και το ότι έγραφαν τότε μουσική που ακούγεται σα να γράφτηκε χτες λέει πολλά από μόνο του. Χέστο, γέμισα, κάτσε να βάλω λίγο Nausea...     

8/4/12

Garden Hate

Αφορμή για τη συγγραφή του παρακάτω στάθηκε, φυσικά, ο καινούριος, πιο βαρετός απ' τα σκατά χωρίς φράουλες, δίσκος των Shins...
Δε βλέπω ταινίες. Κοιμάμαι. Μόνο με κάτι documantaires κολλάω. Ιδίως όταν έχουν σχέση με τέχνη, καλλιτέχνες, τον άσωτο βίο τους και τα συναφή.
Η Natalie Portman είναι καλλιτέχνης. Το απέδειξε με την εξαιρετική ερμηνεία της στο Closer. Κατάφερε να με κρατήσει ξύπνιο. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Είναι και Δίδυμος. Όλα έχουν τη σημασία τους. Έχει παίξει και σε κάτι άλλες ταινίες. Το Leon γαμάει και το Garden State είναι ένα ψέμα.
Ζεις, ρε συ, τη ζωή σου στη γαμημένη μεγαλούπολη και η γυναίκα που θα τη συμπλήρωνε ακούει τους τελευταίας εσοδείας τρέντυ ήχους στη Shithole, Nebraska. Αναπάντεχο τουλάχιστον. Δε σου σηκώνεται με τις απόμακρες γυναίκες της πόλης, αυτό που πραγματικά σε καυλώνει είναι μια όμορφη, ιδιαίτερη, indie χωριάτα. Το ψέμα αποκαλύπτεται.
Πόση ρομαντική μαλακία μπορεί να αντέξει ο μέσος σινεφίλ; Διανθίζεται, βεβαίως βεβαίως, και με τρομερά αιχμηρό χιούμορ που 'χει να κάνει με κατάθλιψη, λίθιο, χάπια, γιατρούς, θάνατο και ένα πουκάμισο ασορτί με μια ταπετσαρία. Τρελές ιδέες. Καμία δε δουλεύει. Τη σιχαίνομαι τη μετριότητα. Ευτυχώς παίζει η καλλιτέχνης και σώζεται το αίσχος.
Και κάτι ακόμα πριν κλείσει αυτό το χάλια άρθρο. Λοιπόν, δεν μπορώ να βλέπω γυναίκες να κλαίνε. Φρικάρω και μες στη φρίκη μου γελάω νευρικά. Πάντα. Κάτι που μάλλον δημιουργεί μια αρνητική εικόνα για το άτομό μου. Πρόκειται περί παρεξήγησης. Η Portman, απ' την άλλη, κλαίει καταπληκτικά. Όλο της το πρόσωπο συσπάται για να μετατραπεί σε μία μάσκα βαθιάς θλίψης. Και δεν μπορώ να γελάσω... Καλλιτέχνης... Ποιεί ήθος...

4/4/12

Let Things Drift

Image
Η κοπέλα της φωτογραφίας διαβάζει το "Deathbeds". Συγγραφέας του εν λόγω είναι ο Wesley Eisold. Γνωστός και ως "ο κύριος Cold Cave"... Μμμμ χμμμ. Βασικά δεν ξέρω καν τι παίζει με το βιβλίο. Όχι αν είναι καλό ή κακό, δεν ξέρω αν έχει κείμενο καν. Αν είναι καμιά μαλακία ποίηση και τέτοια, βαριέμαι και να το ψάξω κιόλας. Αν το πετύχω, βέβαια, θα το αγοράσω.
Whatever... Είχα σκοπό να γράψω για το καινούριο των Kiss The Anus Of A Black Cat, αλλά μαστίζεται από τη νόσο της ανεμπνευσιάς, αντίθετα με το "Noctiluca" των Dunes. Siouxsie φάση, ξέρεις, τα γουστάρω αυτά. Δύσκολος δίσκος. Ξέρεις. Μου αρέσουν τα δύσκολα. Κιθάρες. Και τέτοια. Post Punk.
Τώρα ξανακούω τους Kiss The Anus Of A Black Cat. Δυνατά όμως. Εκκωφαντικά δυνατά. Και αρχίζω σταδιακά να αναθεωρώ. Αυτή η μπάντα σήμερα είναι μοναδική. Ίσως γιατί θυμίζει πολύ δυνατές στιγμές του παρελθόντος. Του δικού μου. Στον πούτσο μου πως θα ακουστεί αλλά ούτε πεντακόσιοι My Bloody Valentines  μπορούν να σχηματίσουν ένα Current 93. Τόσο στεγνά. Και είναι αυτό. Ξέρω πως ακούγεται, δε θέλω τις ενστάσεις σου.
Οι δεκάδες στιγμές που καπνίζεις έχοντας συντροφιά ένα σκοτεινό και σιχαμένο δίσκο. Που κοιτάς δεξιά κι αριστερά μήπως εντοπίσεις ακόμα ένα άνθρωπο ο οποίος αισθάνεται τόσο γαμάτα όσο εσύ εκείνη τη στιγμή, αλλά δεν υπάρχει κανείς. Τραβάς μια τζούρα και αφήνεσαι.
Είναι αυτή η μουσική που δεν καταλαβαίνεις. Τη λατρεύω τη μουσική που δεν καταλαβαίνεις. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω. Δε θα καταλάβαινες και να το προσπαθούσα.
Πραγματικά. Σα σφίξιμο στ' αρχίδια ένα πράγμα. Σα μέγγενη γύρω απ' τα γεννητικά όργανα, μόνο που ο πόνος χτυπάει πάνω. Στην καρδιά.
Speak Up... Reconcile... Μόνο αυτό. Με καταλαβαίνεις; Είμαι κατανοητός; Φυσικά και δεν είμαι. Ό,τι χρειαζόταν για να τσεκάρω ξανά καινούρια μουσική. Έπηξα στα '90s τον τελευταίο καιρό. Στην Kill Rock Stars συγκεκριμένα. Ίσως να έφτασε η στιγμή που θα χορεύουμε στους δρόμους σα μανιακοί για να εξορκίσουμε  την οικονομική αηδία. Ίσως...

2/4/12

Abstract Dancers

Ήμουν στο μετρό ένα βράδυ, ξέρεις, περίμενα ή για να βγω έξω ή για να πάω σπίτι. Ούτε που θυμάμαι... Στο συρμό που ερχόταν από απέναντι, όχι, έφευγε βασικά, είδα δυο πρόσωπα γνωστά από το φοιτηταριό. Ήξερα ότι ήταν μαζί χρόνια. Το, ας πούμε σοκαριστικό της υπόθεσης, ήταν ο τρόπος που φερόταν ο ένας στον άλλο. Μιλούσαν, γελούσαν, ήταν "καλά" μαζί. Ξέρω που μένουν, άρα το να τους δω μαζί, σ' αυτό το σταθμό, μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Πήγαιναν σπίτι. Μαζί. Στο ίδιο σπίτι που ζουν χρόνια τώρα, στα Ιλίσια. Και συζητούσαν. Είχαν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν ο ένας στον άλλο.
Έχουμε χαθεί. Νομίζω αυτοί το επέλεξαν. Ερχόμενοι στην πρωτεύουσα μετά από κάμποσα χρόνια στην επαρχία, βρήκαν τους εαυτούς τους μέσα στη σχέση τους κι αυτό ήταν.  Έκλεισαν τους υπόλοιπους απέξω. Έγιναν οι ίδιοι οι φίλοι τους, η παρέα, το κλειστό κλαμπ που δε χωρούσε κανείς. Ξέρω, ακούγεται κάπως περιοριστικό, αλλά δε θα τολμούσα ποτέ να τους το πω. Ιδίως μετά από αυτό που είδα. Αυτό το "καλά".
Χάρηκα. Χάρηκα πολύ. Αισθάνθηκα και κάπως, βέβαια. Όταν το δικό μου σπίτι είναι κέντρο διερχομένων γιατί θέλω τους δικούς μου (όχι τους γονείς) να τους βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται και πάλι να θεωρώ ότι κάποιος πάντα (μου) λείπει, αδυνατώ να συλλάβω το μέγεθος του δεσίματος δύο ατόμων. Τόσο ισχυρό, ώστε κι αυτοί απ' τη μεριά τους να μην μπορούν να καταλάβουν εμένα. Ένας φίλος μου είπε ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι να έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε. Και ρωτάω... Είναι ανάγκη να είναι πολλοί; Ή μήπως ένας φτάνει;
Τέλος πάντων... Τίποτα μωρέ, ακόμα μια εικόνα στην Αθήνα του αίσχους. Δυο εραστές που ό,τι και να τους συμβεί, θα λάμπουν. Κι ας μη σηκώνουν τα τηλέφωνα...

1/4/12

Headed for the Door

Dear Sarah,

I heard that you’ve turned into a goth, and I think that’s great, if that’s what makes you
happy. I have an old pair of black boots with silver buckles that I don’t wear anymore,
and you can have them if you want them. Also, I wanted to ask: What, if anything, is
fluttering in your heart? I wanted to ask if it has to be a black crow or a vampire bat...
or if maybe instead it could be a kite that has broken loose from the string that you were
holding—or the string that we were holding—sometime when we were teenagers, or
maybe in our early twenties? Could it be a kite which is now rolling over and over on
itself in the sky like an unborn baby, and slowly shrinking into a dot, and then a spec
of black, and then something we’re not even sure we’re watching, but then, for sure,
absolutely nothing at all? Get back to me about this when you have a chance. I hope
you’re doing well.
xo
s

...............................................................................................................................................................

I'm about to go all Fantasmenios here...
... αλλά θα συγκρατηθώ. Κάνω ρυτίδες όταν ενθουσιάζομαι. Οι στίχοι, για τους αδαείς, είναι από "Headed for the Door" των Moonface, που είναι βασικά ο Spencer Krug των κάποτε αγαπημένων μου Wolf Parade. Πάω να παραδοθώ στις ανατριχίλες μου τώρα... Να, πάρε μια ωραία εικονίτσα:

30/3/12

The Sea Within You

Μόλις έμαθα ότι στην Καισαριανάρα δρα συμμορία που κόβει ουρές από γάτες. Έκοψε και μιας φίλης. Ειλικρινά δεν ξέρω τι σκατά μπορεί να 'χουν στο κεφάλι τους αυτά τα μαλακισμένα. Ειλικρινά όμως... Έχω ένα θέμα με το βασανισμό ζώων. Άστο, δε θέλω να το αναλύσω άλλο, γκόνζο δημοσιογραφία κατάσταση, ας μείνει εκεί.
Σε συνδυασμό με το ότι οι Cats on Fire στο υπέροχο "All Blackshirts to Me" έχουν και πολιτικό κομμάτι, πραγματικά που στον πούτσο πάει αυτός ο κόσμος; Μαλάκα, δεν ξέρω. Twee μπάντα που ασχολείται με τα κοινά; Γιατί όχι...
Γιατί όχι... Είναι πολύ δυνατή η γαμημένη η πρώτη εικόνα και  η τέχνη δεν μπορεί να απαλύνει το αίσχος. Αναγκαστικά επιστρέφω. Σε τι μπορεί να τους έφταιξε το ζωάκι; Και να 'ταν μόνο ένα. Μου είπαν ότι βρήκαν πολλές ουρές... Αδυνατώ να το εξηγήσω. Το φέρνω βόλτες στο μυαλό μου και δεν μπορώ να διώξω τη σκηνή που ένα μάτσο κακοποιημένα ανθρώπινα σκατά επιτίθενται σε κάτι τελείως ανυπεράσπιστο. Πόσο - μαλακία - φάση. Σοβαρά...
Το 'χω πάρει πολύ βαριά ε; Στην τελική ένα ζώο είναι, σωστά; Δε σοβαρολογείς, ελπίζω... Κοίτα, γάμησέ το, έχω νεύρα τώρα.

Υ.Γ.: Στο δίσκο οφείλω να επιστρέψω, το ξέρω. Θα το κάνω κι ας μην έχω τους ψυχαναγκασμούς προηγούμενων ετών, απλά μου άρεσε. Και θέλω.

28/3/12

Drug Music

Μεγάλο κεφάλαιο το industrial. Είμαι αδικαιολόγητα κολλημένος με το εν λόγω είδος. Σκέψου ότι ένα καλοκαίρι δούλευα σε ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε κομπόστες, και είχα πάντα μαζί μου ένα δημοσιογραφικό κασσετοφωνάκι και ηχογραφούσα τα μηχανήματα. Για να 'χω samples και καλά... Λες και είχα την τεχνογνωσία ή τον εξοπλισμό τότε για να τα αξιοποιήσω. Ποτέ δεν έκανα τίποτα μ' αυτά, κάπου τα 'χω, ξέρεις τώρα... Κι από τότε σκάει κανας δίσκος των παλαιών και ορμάω. Πέφτω με τα μούτρα. Τον αποκωδικοποιώ. Τον καταβροχθίζω. Έχει γεύση σκουριασμένης βίδας.
Πέρυσι με έστειλαν στο διάολο και την κόλαση της νοσταλγίας οι KMFDM, φέτος είναι σειρά των Sheep On Drugs. Δεν ξέρω τι σκατά παίζει με το "Club Meds", αλλά μ' αρέσει. Πολύ σε φάση. Κολλάω. Το ξέρω ότι λανθασμένα τοποθετήθηκαν εξ αρχής κάτω απ' αυτή την ταμπέλα, αλλά αν δεν είχε συμβεί αυτό παίζει και να μην τους ήξερα σήμερα.
Μαλάκα, βρωμάει ρηβιού από χιλιόμετρα αυτό... Ανεπίτρεπτο...
Λοιπόν, από το μοναδικό τεύχος του Does This Hurt? τους ξέρω. Εξωφυλλάρα έτσι; Σκέψου τώρα να σκάει η μάνα σου σπίτι με το δέμα με τα "περιοδικάκια" σου από το ταχυδρομείο, να μπαίνει ο πατέρας στη μέση  σε φάση "κάτσε να δω τι πήρε πάλι", να το ανοίγει και να παίζει πάνω σ' αυτό... Εντάξει, το χειρότερο ξύπνημα της ζωής μου. Όχι, όχι, το χειρότερο ήταν όταν τσέκαρε ένα τεύχος του "Θερμοκήπιο" που είχα και είχε κάτι καυλιά σε φωτό κι έτσι. Όταν δε άρχισε να διαβάζει κάτι βιβλία του Burroughs που είχα να παίζουν στο γραφείο γενικά... Εντάξει, πάντα ήταν κάπως πιο προχωρημένοι οι δικοί μου, εγώ τους έπλασα άλλωστε, μέχρι σήμερα παρόλα αυτά απορώ πως έχω γλιτώσει τον εξορκισμό.
Ξέχασα να αναφέρω ότι το "Club Meds" είναι το προπέρσινο Medication Time Ρεμίξντ. Νομίζω πρώτη φορά στη ζωή μου ασχολούμαι με δίσκο με reμύξες... Ίσως γιατί κανένας δε μου άρεσε. Ποτέ. Ούτε αυτός μ' αρέσει. Αλλά γουστάρω.
Μαλάκα, ζέχνει ρηβιού εδώ πέρα... Πω ρε πούστη, πρέπει κάτι να κάνω... Και γρήγορα. Το καταδίκασα το κειμενάκι.
Την πρώτη φορά που ήπια πρέζα... Όχι... Τη δεύτερη φορά που ήπια πρέζα... Με τίποτα... Την τρίτη... Μαλακίες. Χμμμμ... Κόκες, πρεζόφουντες, κρακ, χάπες, έψιλον, τριπάκια... Σκατά. Την πρώτη μέρα που αποφάσισα να γίνω straight edge ήπια δύο τσιγάρα. Αυτό δεν είναι αστείο καν. Μαλάκα... Writer's block. Αυτά παθαίνεις άμα μαλακίζεσαι με μουσικούλες δυόμιση χρόνια και ακόμα ψάχνεις την έμπνευσή σου σ' αυτές.
Λοιπόν, κοίτα, γάμησέ το. Απλά γάμησέ το.

Απ' την αρχή πάλι.  Άλλη γραμματοσειρά, κάτσε ν' αλλάξω και χρωματάκι εντάξει, τώρα είμαστε καλά. Τι λέμε; Τι παίζει; Power Electronics, Harsh Noise, Sheep on Fucking Drugs φάση, δεν το 'χω που να γαμήσω ρε... Πάλι γαμημένες μουσικούλες... Ρηβιού. Πάει. Παλαιού τύπου. Δεν ξεφεύγεις, δεν ξεφεύγω, η προσπάθεια μετράει. Το κλείνω εδώ. Με μία ευχή για τις δύσκολες μέρες που 'ρχονται:


Drugs


Drugs 


Drugs


Drugs


Drugs


Drugs


Drugs

26/3/12

La Bourse Ou La Vie

Άκουγα το συγκλονιστικό "NAGYKANIZSA" των συγκλονιστικών Aussitôt Mort, είχα πάντα τρελή αδυναμία στο γαλλικό hardcore, καλά, γενικά στο ευρωπαϊκό, αλλά κυρίως εκεί, και θυμήθηκα τα "Θηλαστικά" του Πιερ Μερό.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ένας τύπος που γίνεται καθηγητής, πλήρως αποτυχημένος όντας, γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει... Κοίτα, πέραν του ότι μ' άρεσε, δε θυμάμαι και πολλά, πέρασαν χρόνια από τότε που το διάβασα, αλλά αυτό με είχε κολλήσει. Ίσως γιατί πολύς κόσμος μου 'χει πει ότι θα μου πήγαινε αυτό το επάγγελ... Συγνώμη, λειτούργημα.
Θα είχα ενδιαφέρον πιστεύω σε μια τέτοια θέση. Καταρχάς έχω αγοραφοβία, κάτι που δε θα βοηθούσε και πολύ, το πως κατάφερα να παρουσιάσω διπλωματική στο πανεπιστήμιο παραμένει ακόμα ένα άλυτο μυστήριο. Ξέρεις, με τους διδάκτορες και τους επίκουρες από κάτω. Άγχος. Και είχε και μια σκατοζέστη ασύλληπτη, είχα δανειστεί μάλιστα από ένα φίλο ένα πανέμορφο πουκάμισο Marlboro Classics, τουλάχιστον δύο νούμερα μεγαλύτερο από τα κυβικά μου, για να είμαι λίγο πιο κυριλέ... Αρχίδια, ίδρωνα γάματα, παίζει να έτρεμα κιόλας, κάποια μέρη του σώματός μου δεν τα ένιωθα ακριβώς, το χάλι το ίδιο. Μια λαμπρή ακαδημαϊκή καριέρα εκείνη την αποφράδα μέρα πήγε στο διάολο.
Σε μια αίθουσα σχολείου ή/και φροντιστηρίου τώρα, πιστεύω δε θα ήμουν από εκείνους τους ψιλο-ανώμαλους που, μέσω της συνεχούς συναναστροφής με μικρότερες γυναίκες μπερδεύουν την πούτσα με τη βούρτσα και τελικά τα κορίτσια που τους κοιτάνε με ανοιχτό το στόμα, γιατί έχουν γενιάδα και πράσινα μάτια, φαντάζουν ξαφνικά θελκτικότερες απ' όσο η νομοθεσία επιτρέπει. Έλα, όλοι το 'χουμε δει να συμβαίνει "Σκρατσιέλλα, έχεις εξαιρετικό στήθος σήμερα, εχμμμ... Εννοώ εξαιρετικά μπούτια... Δηλαδή... Το γραπτό σου είναι... Μαλάκα, γάμησέ το, Σκρατσιέλλα, έμεινες". Το όνομα είναι ενδεικτικό του πόσο οι σύγχρονοι γονείς μισούν τα παιδιά τους και δεν τους δίνουν τα ονόματα των μανάδων τους. Εκτός κι αν τις λένε "Κουραδώ".  Και των δύο. Υπάρχει ρε. Αλήθεια.
Ούτε από 'κείνους τους τερατομαλάκες που σκυλοβρίζουν τα ανήλικα, αλλά στο προαύλιο εμπνέουν σεβασμό γιατί είναι "καλοί στη δουλειά τους". Και παίζει και να σ' αφήσουν καμιά σαρανταριά φορές στη δευτέρα γυμνασίου επειδή έγραψες στην έκθεση το "σιχαμένοι υπαλληλίσκοι" με ύψιλον. Όλα. Συχαμένυ Υπαλλυλύσκυ. Σα ρώσικο όνομα δεν είναι;
Όχι, θεωρώ ότι θα ήμουν από αυτούς τους ανεκδιήγητους που σκάνε στην τάξη και βρωμάνε τσίπουρο, βάζουν τα πόδια στην έδρα και καλούς βαθμούς και στους εμφανώς ηλίθιους. Που φοράνε πάντα το ίδιο σακάκι και το μαλλί στάζει λίγδα. Που οι μαθητές γελάνε με την πάρτη τους και αφού τελειώσουν το σχολείο. Κι όλα αυτά γιατί δεν τα πάνε καλά με τους ανθρώπους όταν έχουν στραμμένο το βλέμμα πάνω τους... Τι να πεις...

24/3/12

All The Rage

Θυμάμαι την εποχή που βγήκε το "If you're feeling sinister" των Belle & Sebastian. Το παραλήρημα του indie τύπου, τις συζητήσεις που κάναμε, ναι, για κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ήταν mind-blowing και δεν ξέρω τι σκατά γράφανε οι αγγλάρες. Δεν είχαμε καλά καλά προλάβει να αποχαιρετήσουμε τη Sarah (από τις οποίας τις μπάντες δεν είχα ακούσει νότα τότε) και κάποιοι, παίζοντας τα ίδια ακριβώς, εντυπωσίασαν το σύνολο μιας κοινότητας που ενδιαφερόταν, περισσότερο απ' τους ήχους που τη συγκινούσαν, για την κόμμωσή της.

Η πιο αστεία φάση έβερ, ήταν όταν η εν λόγω μαλακοσύναξη ατόμων με ειδικές ανάγκες αναγνώρισης της ομορφάδας τους, ανακάλυψε το "Tigermilk". "Ξέρεις ρε, οι B&S έχουν κι άλλο δίσκο!", "Χοοοοααααργγκγκγκγχχχχ, ωπ, συγνώμη αν σε λέρωσα, με το που το έμαθα μου 'ρθε η ανάγκη να ξεριζώσω τους βολβούς των ματιών μου", "όχι μωρέ, νταξ, έχω κι άλλη Fred Perry στην τσάντα". Και άρχισε ένας αγώνας δρόμου απόκτησης του πολυπόθητου βινυλίου, μερικοί κυκλοφορούσαν καθημερινά μ' αυτό, ένα δείγμα καταξίωσης μαζί με τη φράντζα που πέφτει "αλλά δε με νοιάζει" πάνω από το αριστερό φρύδι. Ωραίες μέρες. Βλακεία, μετριότητα και η γη δε σταμάτησε να γυρίζει.

Το κατέβασα πρόσφατα, γιατί δε θυμόμουν κανένα κομμάτι. Ήμουν απ' αυτούς που λες. Έτρεξα, το αγόρασα, το άκουσα μια-δυο φορές κι αυτό ήταν. Κάπου το έδωσα μετά, ούτε που θυμάμαι που, και αντίο. Δεν είναι κακό  τώρα που το ξανακούω. Από το Push Barman to open old wounds ας πούμε, είναι έτη φωτός καλύτερο.

Στη φωτογραφία του άρθρου δεν έβαλα τους B&S. Έχει καταντήσει τεράστιο κλισέ η ό,τι να 'ναι φωτό, το καμία σχέση με τον τίτλο κείμενο και τα σχετικά. Αλλά δε γαμιέται. Οι The Royal We άλλωστε μου άρεσαν πάντα περισσότερο από τους σταρζ... Κι ας μην έχουν βγάλει πενήντα δίσκους. Ούτε πενήντα τραγούδια καν. Α ναι, και ο τίτλος έχει σχέση μ' αυτούς. Ψάξ'το. Αν μη τι άλλο, θα σου αφήσει ένα χαμόγελο... Θα το χρειαστείς αν σε πετύχει αύριο κανένας ελεύθερος σκοπευτής... Κρίμα τον καλό καιρό ρε πούστη...

22/3/12

Ex-Dreams

Ξεκίνησα να γράφω για το καινούριο των The Men. Βασικά έγραψα, το 'σβησα. Τόσο απλά. Θύμιζε πολύ τις "παλιές μέρες", ξέρεις, νοσταλγία της πούτσας για 'κείνο το βράδυ του Φλεβάρη, τι είχαμε, τι χάσαμε ρε... Και ξέρεις, review μες στον επαγγελματισμό και μαλακίες. Καλός είναι ο δίσκος, απλά δεν αξίζει να γράψεις και κάτι, άσε που δε γουστάρω πισωγυρίσματα. Όχι πια.
Όχι.
Αντ' αυτού, θα διηγηθώ ένα όνειρο που είδα.

Ήταν η Jennifer Lopez, εμφανώς γερασμένη και, για τις ανάγκες μίας ταινίας, έψαχνε για Ass Double (πως λέμε Stunt Double; Καμία σχέση), προκειμένου να εξασφαλίσει την υστεροφημία των, τώρα πια ζαρωμένων και με πτωτικές τάσεις, οπισθίων της. Σειρές κοριτσιών παρήλασαν, καμία όμως δεν μπόρεσε να σταθεί στο "ύψος" των περιστάσεων. Και μέσα από το πλήθος, ξαφνικά, σκάει μια τύπισσα με ροζ μαλλί. Συστήνεται ως Nicki Minaj. Η JLo τη στραβοκοιτάει. "But yr a nig... African-American!" της λέει με άψογη οξφορδιανή προφορά. Η Ροζομάλλα δε μιλάει, υπομειδιά και αποθέτει με περισσή τέχνη τα δύο βουνά σαρκός της σε ένα στρώμα θαλάσσης και, όπως αυτά ατενίζουν τα κρυμμένα ακόμα αστέρια, ξεκινάει το μακρύ της ταξίδι προς Ατλαντικό. Το κοινό παραληρεί, οι ανταγωνίστριες κλαίνε, ο στυλίστας της διασήμου με τη φράντζα, τα φτερά και το πουτανέ make-up ξερνάει ένα πνεύμονα, ενώ η ίδια ουρλιάζει με ενθουσιασμό "Nicki, yr ass IS history!". Η ροζ περούκα τότε φεύγει από το κεφάλι της αοιδού. Καταλήγει σε ένα λιμανάκι, κατά τη διάρκεια της τελετής των θεοφανίων και προσγειώνεται όλο χάρη στο βαμμένο μαλλί ενός ακροδεξιού πολιτικού. 

Τέτοια όνειρα πάω και βλέπω.

19/3/12

Pain Teens haunt my everything

Σκλερός ήχος. Πρόσεξε: Αυτό που ακολουθεί είναι μια προσπάθεια για "κανονικό review". Καλλιτέχνης: Ferocious Fucking Teeth. Όνομα δίσκου: FFT. Σα να προσπαθείς να πεις SST με τα δόντια σπασμένα. Εντάξει, αστειεύομαι, ομώνυμος είναι ο δίσκος.
Επαναλαμβάνω: Σκλερός ήχος. Όχι, γάμησέ το, δεν οδηγεί πουθενά. Κοίτα, δεν το 'χω με τα σκλερά. Είναι μερικά όμως... Που ξέρεις... Παραβλέπεις τη σκλεράδα, και επικεντρώνεσαι στο τι συμβαίνει. Μέσα σου, έξω σου, παντού. Touch & Go - Amphetamine Reptile κατάσταση. Ουσία στην εκτόνωση. Ας πούμε, ο Φεβρουάριος ήταν ο τελευταίος μήνας για τον οποίο πλερώθηκα τα δεδουλευμένα σε old school φάση. Τώρα σκάνε τα νέα δεδομένα. Καύλα. Ακούγονται κάτι για αναδρομικά, τις πασίγνωστες μειώσεις μισθών, μια μιζέρια κάθε μέρα στο γραφείο και μιλάμε τώρα για εταιρία που πάει καλά, έτσι; "Είναι στη διακριτική ευχέρεια του εργοδότη", στην ποια; Στην ποιά; Αστειεύεστε νομίζω. Επαναλαμβάνομαι εμετικά, το ξέρω, τα λέω ξανά και ξανά όμως μπας και τα χωνέψω. Ψοφάω στο μεταξύ να γνωρίσω κάποιον από σας που δεν αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα. Θα του επιτρέψω, μάλιστα, να με πάρει σπίτι του, να με φροντίσει, θα του κάτσω κιόλας. Αλήθεια. Λοιπόν, με Twee δε βγαίνει το χάλι. Τα πράγματα είναι αρρωστημένα σκατά. Δεν έχω την εφηβική μαλακία "θ' ακούσω κάτι να με γαμήσει και θα ηρεμήσω", όχι πια. Αλλά μ' αρέσει η ψευδαίσθηση. Παίζω ένα ρόλο. Σε μια αδιέξοδη κατάσταση μόνο αυτό μένει. Να βάλεις τη μάσκα σου και να συνεχίσεις. Σε λίγο δε θα έχω λεφτά για τσιγάρα, άρα πρέπει κάπως να μειώσω το φαγητό. Ένα γεύμα λιγότερο για πρόσφατα χειροτονημένο χορτοφάγο είναι ψιλο-σημαντική φάση. Πρέπει κάπως να κρατιέμαι. Έλεγα για το ρόλο όμως... Αυτό το, λόγω των περιστάσεων, ανεπίτρεπτο παλιμπαιδισμό. Την απαγορευμένη οργή. Σχεδόν νοσταλγική καταντάει. Γι' αυτό έβαλα έργο του Fab Ciraolo. Θυμίζει πιο αθώες εποχές. Πιο πλήρεις. Με ένα πακτωλό χρημάτων στη διάθεσή μου. Για δίσκους, βιβλία, τέχνη. Τέχνη. Υγεία, καύλα κι επανάστασηΓάμησέ τα, ευτυχώς είμαι άνθρωπος της υπομονής. Εσύ όχι. Δε γαμιέται. Άκου αυτό το δίσκο ρε... Και υπομονή.

16/3/12

I'd go anywhere with Hugh



Οι πραγματικά γαμάτες μπάντες μπορούν να σε πείσουν ότι είναι ικανές τόσο για το καλύτερο όσο και για το χειρότερο και παρόλα αυτά να καταφέρνουν να γουστάρεις και την τελευταία τους νότα. Πάρε τους Magnetic Fields για παράδειγμα στο τελευταίο τους έργο, το "Love at the Bottom of the Sea". Ακροβατούν ανάμεσα στο γελοίο και στην ουσιαστική τέχνη σαν να πέφτουν από ένα εξαιρετικό γαμήσι στη μαλακία, παρότι η δεύτερη παραμένει προτιμότερη κι απ' το δυνατότερο. Αλήθεια.

Κοίτα, γάμησέ το, προσπαθώ να εγκλωβίσω τον εαυτό μου στη σύνταξη ενός συμβατικού, αλλά όχι και τόσο, για 'μένα μιλάμε, review δίσκου και δε μου βγαίνει με την καμία. Θες η πολιτική κατάσταση, η μείωση που θα φάω στο τέλος του μήνα παρότι έχω κλείσει με υπεράνθρωπες προσπάθειες κάμποσες μεγάλες δουλειές που μπορούν να κρατήσουν την κωλοεταιρία που εργάζομαι πολύ πιο πάνω από τα δεδομένα τα σύγχρονα, θες ότι πασχίζω μάταια να κάνω κάτι καινούριο εδώ, θες ότι δε με ελκύει καθόλου το παλιό που έκανα, θες η γαμάτη φωτογραφία που ΄χω βάλει... Δεν επιτρέπεται ρε.

Υποτίθεται ότι πας μπροστά και χάνεις και πέντε - έξι ανθρώπους στην πορεία. Σωστά; Είναι ηθικό; Η προδοσία; Λοιπόν, άκουσέ με, η προδοσία είναι από τα πιο γαμάτα χόμπυ της αριστοκρατίας και έχω κάνει τρελά σκορ, ως πάμπτωχος, παραμορφωμένος (με την έννοια της υπερβολικής μόρφωσης, μια χαρά γκόμενος είμαι) αριστοκράτης. Αλλά παραληρώ.

Μόνο να καπνίζω θέλω. Μόνο αυτό μη μου πάρεις. Τα άλλα, σπίτια, αμάξια, σκατά, πάρτα όλα. Μόνο μη μου πάρεις το τσιγάρο από το στόμα γιατί ξενερώνω. Όχι, αυτό είναι. Μισό. Περίμενε. Εντάξει. Παραλήρημα φάση. Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μέσο ενός χειρουργείου, όλοι με τις μάσκες, τους φακούς στο κούτελο, το μηχάνημα που κάνει "πινγκ", φοράω αυτό το υπέροχο φορεματάκι που αφήνει τον κώλο εκτεθειμένο, κοιτάζω τους γιατρούς που με κοιτάνε με τρόμο, τραβάω μια τζούρα και χαλαρώνω. Ξέχασα να πω ότι καπνίζω στο χώρο, ε;  Δεν πειράζει, το λέω τώρα.

Είναι ωραίο... Να έχεις ένα τσιγάρο κι ένα τέλειο δίσκο μία στο τόσο. Σκέφτομαι να κόψω το κάπνισμα...

14/3/12

Supergods

Διαβάζω εδώ και κάμποσο καιρό τώρα το "Supergods" του Grant Morrison, τόσο καιρό που το τελειώνω, μια αυτοβιογραφική, ουσιαστικά, ματιά στον κόσμο την υπερηρώων ή του πως εξελίχθηκε ο δικός του κόσμος μέσω αυτών. Ενδιαφέρον; Πολύ. Κάτι έχει αυτός ο τύπος που το συγκεκριμένο genre στα comics δεν έχει. Γι' αυτό και ό,τι πιάνει, όσο το έχει γίνεται χρυσός, και μόλις το αφήνει μετατρέπεται αυτομάτως σε σκατά μ' ένα μαγικό τρόπο.

Έχει σχέση με την προσέγγισή του. Πιάνει τη βασική ιδέα και τη διαστρεβλώνει όσο δεν πάει. Με αυτόματες γραφές, αναφορές από τη Sylvia Plath μέχρι το Howard Zinn και τον Terence McKenna, δεν τον σταματάει τίποτα. Αυτό τον κάνει και τόσο ιδιαίτερο. Το κόλλημά του με τη μουσική είναι απίστευτο, το ότι αρρωσταίνω με twee μάλιστα, το οφείλω καθαρά και μόνο σ' εκείνον. Σε φάση εξιστορεί μια επίσκεψη στην Ινδία κι από πίσω παίζουν οι Smiths και οι Shop Assistants... Δεν ξέρω, η φλωριά κολλάει τέλεια.

Και είναι και η κλασσική μαλακία που συμβαίνει με τις αυτοβιογραφίες. Σε κάποια φάση ταυτίζεσαι με το γράφοντα. Βρίσκεις πολλά κοινά με τον τύπο κιόλας. Meta-geek φάση (ό,τι και να σημαίνει αυτό) με προσωπική ζωή. Δεν μπορεί, ήσουν εκεί σίγουρα. Μπορεί και να είσαι ακόμα. Και να μην έχεις κολλήσει με comics σίγουρα με μουσική, ταινίες, βιβλία; Όχι; Αποκλείεται... Όλοι έχουμε τους μικρούς εθισμούς μας, τους οποίους εμπλουτίζουμε με άλλους και έχουμε ένα εξαιρετικό σύνολο με μικρές μανίες που μας βοηθάει καθημερινά να αηδιάζουμε με την ίδια μας την ύπαρξη. Ναι ρε σου λέω.

Το βιβλίο τώρα. Είναι γραμμένο από ένα γνήσιο fanboy που ενθουσιάζεται με οτιδήποτε καινούριο, που κάθε σελίδα είναι και μια νέα, έγχρωμη επανάσταση. Από τη στιγμή που φτάνει στις μέρες της καταξίωσης, βέβαια, κουράζει, αλλά είναι και ψιλοαστεία η εξέλιξή του από straight edge τυπάκι σε ψυχεδελοφάγο ον. Και είναι και ο τρόπος που γράφει. Σα να διαβάζω φανζίν πεντακοσίων σελίδων. Πουθενά αντικειμενικός, ούτε συγκεκριμένος, το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να αναφέρει όσο πιο γλαφυρά γίνεται τον αντίκτυπο που είχαν σ' αυτόν οι ιστορίες που τον έκαναν αυτό που είναι σήμερα. Ναι, κι εμένα μου θυμίζει κάποιον... Δεν ξέρω, παίζει και να 'χει να κάνει με τις ιστορίες που θες να πεις. Που τοποθετεί ο καθείς το Aura of Coolness του. Ήμουν πάντα της άποψης ότι ένας ρακένδυτος τύπος στη γωνία του βαγονιού του μετρό έχει κάτι παραπάνω να πει από μια υπάλληλο σε πολυεθνική γεμάτη νευρώσεις. Βέβαια, αν η δεύτερη, είναι transsexual, εθισμένη στο Vicodin και ασχολείται στον ελεύθερο χρόνο της με Χαοτική Μαγεία τα πράγματα αλλάζουν...

Νταξ, δεν το πολυέχω να γράφω για βιβλία, έγινε σαφές αυτό έτσι; Δε γαμιέται. Διαβάζω πολλά, αλλά λίγα μου κάνουν "κάτι"... Τέχνη φάση.

11/3/12

Πανκ

Προσπαθώ ειλικρινά να μην ξεπέσω στο να γράψω ένα και καλά "πολιτικό" άρθρο. Πολύ καιρό τώρα, όχι μαλακίες. Είναι κι αυτή η μαλακισμένη η πραγματικότητα που σε γαμάει, ρε πούστη. Απ' την άλλη δεν περίμενα η τέχνη να σταματήσει να έχει νόημα στη ζωή μου. Ή τουλάχιστον το νόημα που είχε μέχρι πρότινος. Σχεδιάζω πορτραίτα κυρίως, "portraits of otherwordly beings" είχε γραφτεί κάποτε. Είμαι καλός στο να μεταφέρω εκφράσεις στον καμβά, έχω ξεφύγει τελευταία από την απάθεια κι έχω πέσει στην απόγνωση. Αυτό κατάλαβα από μια πρόχειρη ματιά που έριξα στην πρόσφατη παραγωγή μου. Δεν έγινε εσκεμμένα, σοβαρά.

Ξέρεις τι; Ας το αφήσουμε εδώ. Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο. Ας μιλήσουμε για όλες τις γαμάτες πανκ μπάντες που θα συνόδευαν ιδανικά τη διάθεσή σου όταν κατεβαίνεις στο κέντρο να συναντηθείς με τους αναγκαστικά ομοϊδεάτες σου. Θα 'θελες κάτι τέτοιο; Είναι εύκολο, είναι κάτι που κάνουμε, κάτι απλό, μιλάμε για μουσική κι έτσι. Λοιπόν, γουστάρω Shoppers και Cult Ritual. Ωραία. Το 'βγαλα απ' το σύστημα. Έμαθες κι εσύ κάτι.

Άκουσέ με λίγο, η τέχνη δεν έχει νόημα. Στην παρούσα φάση τουλάχιστον. Νομίζεις ακόμα ότι ξυπνώντας το πρωί θα βάλεις αυτό το δίσκο που θα σου φτιάξει τη μέρα; Πώς θα στη φτιάξει ακριβώς; Θα σου βρει δουλειά; Αυτή που ονειρεύεσαι κιόλας; Θα σου πάρει αμάξι, σπίτι, γκόμενα, ευτυχία; Κάτι;

Θα σου πω εγώ τι θα κάνεις. Βάλε να παίζει το "Bang Yer Head" των Portraits of Past και άνοιξε την τηλεόραση. Κλειστός ο ήχος, εντάξει; Και πες μου τι βλέπεις... Άναψε ένα τσιγάρο και κάθισε αναπαυτικά. Μην κολλάς, είναι μεγάλο το κομμάτι. Όταν τελειώσει ρίξε μια ματιά στην πολυθρόνα που 'χεις απλώσει την κωλάρα σου και σκέψου αν θα την έχεις και του χρόνου. Και μετά πάρε χαρτί και μολύβι και γράψε κάτι. Ή βγάλε τα πινέλα σου από το υπόγειο και ζωγράφισε ότι σου 'ρθει πρώτο στο μυαλό. Δες τι έκανες. Δε γαμάει; Ναι, αυτό πιστεύω κι εγώ. Και ξέρεις τι άλλο; Η τέχνη μόλις απέκτησε ξανά νόημα. Σ' εσένα. Μέσα.

Πανκ ρε μουνιά.


9/3/12

Love and Dissonance

Ο ιδανικός ήρωας στο μυθιστόρημα που δεν ετοιμάζω έχει ένα μαλλί σηκωμένο μέχρι πάνω, Moz φάση, όχι Exploited, είναι καλοντυμένος με λιωμένα ρούχα, σακάκι, πουκάμισο, στενό παντελόνι, ίσως γραβάτα και η ιστορία ξεκινάει σ' ένα μπαρ, όπου έχει μεθύσει με πανάκριβη σαμπάνια που δεν έχει να πληρώσει... Την ώρα που σηκώνεται να φύγει, ο μπάρμαν του ψιθυρίζει το ποσό, κι αυτός, αντί για χρήματα του δίνει τη φωτογραφία μιας κοπέλας. Στην επόμενη παράγραφο τον βρίσκουμε να πλένει ποτήρια στο πίσω μέρος του ίδιου μαγαζιού με μια υποψία αίματος στη μύτη. Κοιτάζει το φως, αναστενάζει, του έρχονται οι στίχοι από ένα κομμάτι των Burning Hearts, σιγοτραγουδάει και συνεχίζει το τρίψιμο. Την επόμενη μέρα τα ίδια. Ήπιε πολλά λέμε. Έχει και μια αλλεργία στο βρωμόξυλο, είναι και άνεργος... Οι εναλλακτικές του ήταν τραγικά ελάχιστες. Κάνοντας αυτή τη σκατοδουλειά προφανώς δεν έχει την ευκαιρία να γνωρίσει κανένα ενδιαφέρον άτομο, τις λίγες μέρες αυτές, λοιπόν, τις περνάει μέσα στους ατμούς και τη μιζέρια.

Η αλληγορία έγινε σαφής, νομίζω...

Κι ας πάμε στα σοβαρά τώρα. Στα χρόνια της χρεωκοπίας και δη στα τωρινά, μ' έπιασε μια δίψα κατά κάποιο τρόπο για καλή indiepop. Τραγικό; Δε θα ήταν πιο λογικό να ψοφάω για πολιτικοποιημένο Hardcore Punk; Ή για φολκ ελληνικούρες με μπαξέδες, πανσέδες, κορσέδες και μερσέδες;  Σίγουρα... Όταν, υποτίθεται, αύριο θα λιώνει το κορμί σου στα πρεζοδρόμια για να βρεις το επόμενο γεύμα σου, τι σε τρώει με ποιον πηδιέται η πρώην; Τα ΄χεις τα δίκια σου, αλλά διαφωνώ παρόλα αυτά.

Τη θέλω αυτή τη γλυκιά μελαγχολία, πώς να το κάνουμε. Που σε πάει στα ελάχιστα των προβλημάτων, που είσαι καλοκαίρι κάπου ψηλά, βλέπεις θάλασσα, σουρουπώνει κι ανοίγεις την τρίτη μπύρα χωρίς να ΄χεις βάλει μπουκιά στο στόμα σου από την ώρα που ξύπνησες... Πριν κάνα μισάωρο δηλαδή. Ανάβεις τσιγάρο, πίνεις την πρώτη γουλιά και τη σκέφτεσαι να ακουμπάει απαλά στον τοίχο, σηκώνεις την κοντή της φούστα, παραμερίζεις το εσώρουχό της και βάζεις τη γλώσσα σου... Αχέμ... Όχι. Για την ακρίβεια είστε ξαπλωμένοι σ' ένα λιβάδι, όχι, σε μια φαινομενικά απέραντη έκταση με χρυσάνθεμα, κοιτάζετε τον ουρανό, χαρούμενοι, ευτυχισμένοι, πλήρεις, φίλοι, ελπίζεις προσωρινά, και σιγά σιγά το χέρι σου πλησιάζει το δικό της... Η πρώτη κίνηση. Το μεγάλο βήμα. Το ήμισυ του παντός. Τελικά ήταν πολύ καλή σκέψη το να αλλάξεις κάλτσες πριν βρεθείτε. Και πριν γίνει η επαφή, αυτή πετάγεται γεμάτη ενθουσιασμό και σε βάζει να την κυνηγήσεις μέχρι το καλάθι του πικ-νικ που έχει τη λεμονάδα που έφτιαξε με τα χεράκια της. Χαμογελάς με πίκρα και το κάνεις.

...
Αυτό το κείμενο μου έσκασε όσο άκουγα το υπέροχο "Extinctions" των Burning Hearts... Γεμάτος δίσκος, έτσι μελωδικός φάση, με ζωάκια στο εξώφυλλο. Μαλάκα, βαριέμαι να ξαναμπώ στη διαδικασία "ρηβιού - επαγγελματιζμός της πούτσας - βλακόμουτρα μουσικοκριτικοί με ύφος χιλίων καρδιναλίων" και τα συναφή. Δεν ανήκω εκεί. Και ναι, κάπως έτσι θα πάει από 'δω και στο εξής... Όχι σαν τον καύλαρο το Ραββίνο που γράφει από πάνω "Generic Indie Band - Generic Indie Record" κι αντί για το δίσκο γράφει για τη θεια του τη Μυρσούδα που τρία βρακιά φορεί, αλλά κατάλαβες τώρα... Θα 'ναι φάση το αγόρι και στην κρίση. 

7/3/12

(Don't) Shut the Fuck about it...

Πήγα το Σάββατο στην έκθεση Revealed, στο υπόγειο του Booze... Έργα τριών γυναικών με άξονα την σεξουαλική κακοποίηση σε μικρή ηλικία. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ επαρκώς να περιγράψω αυτό που είδα, υποτίθεται ότι αφήνοντας το χώρο θα συνέχιζα το βράδυ μου, θα πήγαινα να δω και My Drunken Haze, αλλά έφυγα μ' ένα στομάχι σκατά, γύρισα σπίτι έβαλα ένα κρασί και κάθισα να γράψω... Ούτε μουσική δεν έχω βάλει, πάντα γράφω με μουσική, θέλω να παραμείνω απερίσπαστος στα ελάχιστα που πρέπει να παραθέσω εδώ πέρα, αλλά πραγματικά, δεν περιγράφεται η φάση. Αυτή η ωμή ειλικρίνεια...
Ο Spiral λέει ότι πρέπει να διαβάσω την "Κασσάνδρα και το Λύκο" της Καραπάνου. Πείθομαι. Μου το 'φερε κιόλας.
Δεν ξέρω ρε. Μάλλον δεν ήμουν έτοιμος γι' αυτό που θα έβλεπα, εντάξει, δεν απορρίπτω το ακραίο ή οτιδήποτε, αλλά είναι η εικόνα, όταν δεν αντανακλά ακριβώς, υπονοεί, κάτι κρύβει η πουτάνα και σε γαμάει περισσότερο. Και δεν μπορώ να βρω και χίλιες λέξεις για να εκφράσω... Να εκφράσω τι; Είμαι συναισθηματικά ανάπηρος, είναι γνωστό αυτό, αλλά σε δύο - τρία θέματα, όπως το συγκεκριμένο που δυσκολεύομαι και να εκστομίσω... Εντάξει.
Το ξέρω ότι είναι φτηνό, αλλά αντιγράφω το κείμενο ως έχει:
"Τρεις αφηγήσεις για την παιδική σεξουαλική κακοποίηση, ενός καθόλου φωτισμένου θέματος από την τέχνη και σίγουρα από την κοινωνία. Η σεξουαλική παιδική κακοποίηση, μαζί με την παιδική παραμέληση, είναι οι πιο συχνές σωματικές και ψυχικές τραυματικές εμπειρίες. Από την διακίνηση παιδικής πορνογραφίας, την παιδική πορνεία έως την ασέλγεια, παρενόχληση ή βιαιοπραγία σε παιδιά, υπάρχει μία ευθεία γραμμή που αποτελείται από εκατομμύρια σημεία καταναγκασμών, ανασφαλειών, αποδιοργάνωσης, περιφρόνησης και χαμηλής αυτοεκτίμησης. Αντανακλά σε διαστρέβλωση του κληρονομικού χαρακτήρα και αφορά και τις δύο πλευρές, του παιδιού και του παιδόφιλου.
Ωμά και αποστασιοποιημένα ή μη, το έργο των τριών καλλιτεχνών ως ολότητα, αποκαλύπτει τεχνάσματα για το πως και που τελείται συνήθως η τραυματική εμπειρία και αφηγείται τα συναισθήματα οργής και σύγχυσης και τους φόβους που προκαλεί."
Θα 'ναι εκεί μέχρι τις 15 του μήνα...

5/3/12

A New Flame...

Λοιπόν... Μια νέα γαμημένη αρχή. Και καλά. Και όλα αυτά για ένα γαμημένο /gr. Κοίτα, δεν το θέλω. Πειράζει;

Δεν είναι ότι και καλά θα με πάρει τηλέφωνο ένας πατέρας αγριεμένος να μου πει "Ο μαλακοκαύλης ο γιος μου ακούει όλη τη μέρα αυτό το γελοίο το Justin Bieber, έχει κατσαρολιάσει και το μαλλί να φανταστείς, έψαχνε που λες και έπεσε πάνω στο μαλακομπλόγκ σου κι έμαθε να λέει μαλάκα και όλη μέρα τώρα με λέει μαλάκα πατέρα ο Justin είναι θεός κλπ. Θα στο κλείσω το γαμήδι μωρή αδερφή, η Google είναι με την πατρίδα, τη θρησκεία και την πουτάνα την αγία Ελληνική και αναμάρτητο οικογένεια, γαμώ το 400άρι που παίρνω κάθε μήνα, γαμώ!", κι εγώ θα χεστώ πάνω μου κι έτσι, αλλά ξέρεις τώρα... Μου τη σπάει η τρομοκρατία, ότι ανά πάσα στιγμή θα κλειθεί η κυβέρνησις να αντιμετωπίσει την Αίρεση της Αποτυχίας, ξενερώνω τρελά και μόνο στη σκέψη.

Ήθελα και μια αλλαγή μη γαμήσω, βαρέθηκα το ίδιο χάλι, βαρέθηκα ρε... Κι έτσι έχω νέο μπλογκ, νέο-παλιό όνομα, όλα γαμώ. Το άλλο παραμένει, βέβαια, δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει σε φάση "αρχείο" ή αν θα επιστρέψω κάποια στιγμή, προς το παρόν παραμένει πάντως... Έχει πολλές αναμνήσεις και δε μου πάει τώρα να το σβήσω... Μπορεί και να το μεταφέρω εδώ, δεν ξέρω... Είχε αρχίσει να παραγίνεται γνωστό, κοινώς μάζεψε ένα σωρό μαλάκες. Είναι ψιλοκουραστική η φάση "γιατί αυτός να είναι τόσο γαμάτος κι εγώ τόσο μαλάκας; Κάτσε να τονε κράξω λίγο".

Στο μεταξύ το φτιάχνω ακόμα το αίσχος, έχει ακόμα, γι' αυτό υπομονή, σε λίγο καιρό θα διαβάζεται άνετα πιστεύω. Καλά, μπορεί και όχι. Ξέρεις μωρέ... Για όσο υπάρχει ακόμα νόημα.