12/5/12

Wreck and Reference - No Youth

Το γαμημένο το underground δε σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει. Ιδίως ο φερόμενος και ως "σκληρός" ήχος που, μη λέμε και μαλακίες, είχε, έχει και θα έχει περισσότερο χώρο να εξελιχθεί. Και λιγότερα κόμπλεξ. Εξηγούμαι μετά.

Σ' αυτούς έπεσα, όπως γίνεται συνήθως, τυχαία επάνω. Και μ' έκαναν να θέλω να μιλήσω γι' αυτό που συνέβη, έτσι, κάπως να μεταφέρω το βίωμα προς τα έξω. Να το γνωστοποιήσω. Διάβασα, που λες, για Swans, Post Punk, Bauhaus (εκεί άρχισε το downloading), αλλά και για Industrial, Doom, Black Metal (αν εξαιρέσεις το πρώτο, από τ' άλλα δύο δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω πως ακούγονται γι' αυτό και κατέβασα άφοβα, σκατά στο μέταλ ρε) και τους Have A Nice Life που, μ' εμένα μαζί, λείπουν σε πολύ κόσμο. Αυτός που τα 'γραψε δεν έπεσε και πολύ έξω, περιττό να σου πω.

All Black No Metal. Αυτό μου 'σκασε με τη μία για τον ήχο τους. Τόσες αλλαγές, κλειστοφοβία, έμπνευση, γαμημένη τέχνη παντού. Και το δίνουνε στο bandcamp, σε φάση αυτοί έχουν ελπίδες, ενώ θα έπρεπε να έχουν στηθεί καμιά δεκαριά σκατοεταιρίες έξω από το στούντιο που ηχογραφούν και να την παίζουν ομαδικά. Τι να πω ρε μαλάκα, ευτυχώς ψόφησε η μουσική βιομηχανία κι ακούμε κανα δίσκο διαφορετικό.

Διαφορετικοί. Αυτό είναι πάνω απ' όλα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο μεγάλη τιμητική διάκριση. Ίσως το "ιδιαίτεροι" να ταιριάζει περισσότερο. Αν ξεπεράσεις τα στιγμές ακραία φωνητικά σε περιμένει πλούτος. Ένα έργο που δημιουργήθηκε χωρίς καμία αίσθηση φόβου, καμία ανάγκη ένταξης σε μία "σκηνή", τίποτα. DIY κι ό,τι γίνει. Καταπληκτική μπάντα απλά. Ρε, δεν έχω λόγια, σοβαρά.

3 σχόλια: