3/5/12

Gallagher Fever

... έτσι έχω ονομάσει αυτή την πάθηση. Είναι σοβαρή, υπάρχει και παίζει να μη θεραπεύεται κιόλας. Τα συμπτώματα χαρακτηρίζονται από αδικαιολόγητη ευφορία, ροπή στη κατάχρηση τσιγάρων και αλκοόλ, μερικές φορές και ναρκωτικών, ανάγκη ν' αγκαλιάσουν ζαχαρένιες κιθάρες τα τύμπανα των αυτιών σου, νοσταλγική διάθεση που σε οδηγεί σε χορευτικές κινήσεις που απαιτούν και τη χρήση Μαράκες για να την ορθή επίτευξή τους και όταν περάσει, σε αφήνει με ένα συναίσθημα αφόρητης θλίψης. Καταλαβαίνω ότι μ' έχει πιάσει, όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο δίσκος που γυρνάει στο πικάπ, δεν είναι κάποιο αριστούργημα του σύγχρονου noise rock, αλλά το "Pills & Thrills & Bellyaches" των Happy Mondays. Δύσκολη φάση, όπως κι αν το δεις. Σε κάθε περίπτωση, αν το αισθανθείς, χαλάρωσε, ή βάλε λίγο Mansun και θα επανέλθεις.

Ο καθένας μας οφείλει στον εαυτό του την εξής υπενθύμιση: Η Brit Pop, περισσότερο απ' όλα, ήταν σκατά. Σίγουρα όσο διήρκεσε έδωσε κάποια ασύλληπτα υπέροχα, διαχρονικά, μαγικά τραγούδια, αλλά ως επί το πλείστον ήταν αίσχος. Και σίγουρα δεν αξίζει τα εκατοντάδες νοστάλτζια πάρτυζ που λαμβάνουν χώρα κάθε τρεις και λίγο. Και τα οποία συνήθως δε χάνω. Τα οποία με τη σειρά τους κρύβουν μπόλικη γραφικότητα. Σκέψου, αντίστοιχα, μια συνάθροιση των γονιών μας που θα πίνουν ούζα και θ' ακούν μέχρι το πρωί Iron Butterfly.  Ανακατεύτηκες; Βάλε και καναδυό από τα γερόντια να φασώνονται όπως τον παλιό καλό καιρό. Τώρα;

Θυμάμαι σε ένα απ' αυτά που, εκεί που άκουγα με ευχαρίστηση τους Teenage Fanclub, ο DJ, σε μία στιγμιαία κρίση μαλακίας, το άλλαξε με το "Stars" των Dubstar. Ήθελα να πάω μέχρι εκεί να το ρωτήσω "τι νομίζεις ότι κάνεις ρε αρρωστημένα ηλίθιε τύπε;" αλλά ο κόσμος ήταν πολύς και ήδη περίμενα μισή ώρα για να πάρω το ποτό μου. Και η αρρώστια με βρήκε. Με πλημμύρισε αυτή η αηδιαστική χαρά. Ήταν πια αργά. Ενέδωσα. Σαν σε όραμα είδα μπροστά μου το Ganesha και τον παρακάλεσα να μου δώσει το "Free Me" των Cast για να επανέλθω. Και μου το 'δωσε. Ο γνώριμος κρύος ιδρώτας με έλουσε ακριβώς τη στιγμή που πήγαινα να φιλήσω τρυφερά μία τελείως άγνωστη, πλην όμως πολύ χαριτωμένη και στυλάτη, σκυλίτσα. Η κτηνοβασία είναι συχνό φαινόμενο, μην παραξενεύεσαι.

Με καταλαβαίνεις; Είναι επικίνδυνη κατάσταση. Σε γαμάει εκεί που δεν το περιμένεις. Άσε που κοιτάς στον καθρέφτη την άλλη μέρα και αισθάνεσαι τελείως γέρος. Δηλαδή είναι δυνατόν να ήσουν στην ίδια φάση και το γαμημένο 1995; Και μάλιστα σήμερα να το διασκεδάζεις το ίδιο αν όχι περισσότερο; Πόσο μαλάκας πια... Grow up σε φάση, ρε ξεφτίλα.

Δεν ξέρω, έχω την εντύπωση ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Σκέψου μόνο αυτό: στους χώρους αυτούς πέφτεις πάνω σε παλιές σου γκόμενες οι οποίες, όλοι το λένε όχι μόνο εγώ, είναι τελείως χάλια σήμερα. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι παίζει να λένε και για 'σένα το ίδιο; Σα να τρόμαξα λίγο τώρα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου