8/5/12

All I want in life is a little bit of love to take the pain away

Άκουσα το "Ladies..." των Spiritualized όταν πρωτοβγήκε. Δεν το συνηθίζω, μη νομίζεις. Ιδίως στην προ-mp3 εποχή, μου 'παιρνε καμιά πενταετία να ρισκάρω την αγορά. Με μηδέν ραδιόφωνο, φανζίν που δεν ασχολιόταν και πολύ με το καινούριο (δεν το λέω για κακό), νταξ, ήταν περιορισμένες οι δυνατότητες εύρεσης καινούριας πρέζας. Αγόραζα φανατικά το Alternative Press για την ενημέρωσή μου, που λες. Πρέπει να ήταν στο ίδιο τεύχος, είχε βάλει δυο ολοστρόγγυλες πεντάλφες (άριστα πέντε ρε) σ' αυτό και στους Seahorses, τη μπάντα του Squire μετά τους Stone Roses (η διπλή ιδιότητα κιθαρίστας-ζωγράφος είναι πιο καύλα κι απ' την τερματοφύλακας-γιατρός, non?). Είπα, λοιπόν, δε γαμιέται πόσα έχω; Καταναλώνω. Τα αποτελέσματα γνωστά, το ένα αριστούργημα, το άλλο ένας κουβάς με αχνιστά ξερατά. Χρειάζεται να διευκρινίσω; Δε νομίζω.
Σκέψου τώρα το δεκαοχτάχρονο το κολλημένο με Pavement και Sonic Youth όταν μπαίνει το πρώτο κομμάτι. Κατάλαβες τώρα... Σαγόνι μέχρι το πάτωμα, βλέμμα στο υπερπέραν και μια υποψία βουρκώματος. Λέω υποψία, γιατί οι άντρες δεν κλαίνε ακόμα κι όταν η τέχνη τους χαρίζει μια εμπειρία εφάμιλλη του καλύτερου ομαδικού σεξ. Στα ντους. Της φυλακής.
Και όλο αυτό συνέχιζε. Και ολοκληρωνόταν με το live δίσκο που ακολούθησε. Όπου οι εκτελέσεις, μερικές φορές, ξεπερνούσαν το αυθεντικό. Θυμίσου αυτή του "Broken Heart" για παράδειγμα. Για την ακρίβεια, ακουγόταν όπως ακριβώς το άκουγα εγώ στο κεφάλι μου. Έκσταση σε μορφή ηλιαχτίδας που χτυπάει με τη μία χαμηλά. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με αυτό του ομώνυμου των Velvet Underground. Σε ανάγκαζε να ξεχυθείς στα στούντιο με δυο - τρεις άλλους και να δημιουργήσεις. Το έκαναν να φαντάζει τόσο εύκολο. Γι' αυτούς ήταν... Για 'μένα τώρα... Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Έβγαλαν κι άλλα μετά. Τίποτα τόσο εντυπωσιακό, δυστυχώς. Ούτε το τελευταίο τους είναι. Γαμάει όμως, με ένα δικό του τρόπο. Έχω την εντύπωση ότι το "Ladies..." ήταν ο δίσκος που έκανε ο Pierce όταν έχασε τη μούσα του. Στο φετινό "Sweet Heart Sweet Light" την ξαναβρίσκει. Και σου παραδίδει ένα πανίσχυρο ευφορικό. Η ικανότητά του να σε ωθήσει να φτιάξεις "κάτι" δεν είναι τόσο προφανής. Περιμένουμε, λοιπόν. Που στο διάολο την άφησα αυτή τη κιθάρα;

5 σχόλια: