Some People Say

Είχα μια συζήτηση τις προάλλες, στο chat του Poplie, στη διάρκεια της εκπομπής του Zeugolator. Το φλέγον ζήτημα που αναλύσαμε ήταν αν το Twee θα μπορούσε ποτέ να γίνει μόδα. Ο συνομιλητής μου το 'χε σίγουρο. Εγώ πάλι όχι.
Το εν λόγω είδος ήταν πάντα "απέξω" όσο εύκολο και να είναι στο αυτί. Γιατί; Μα λόγω φλωριάς φυσικά. Δε γίνεται, ο άντρας ο λεβέντης, ο νταλκαδιάρης ο Ελληνάρας, για να καυλώσει θέλει κιθάρες, θέλει οργή, πάθος, μαλακίες. Θέλει να βαράνε τα μπάσσα στο subwoofer και να ξυπνάει η γειτονιά. Δεν ξέρω αν είναι και αυτό κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας, αλλά ισχύει. Και θέλει και κλάψα. Ο ήλιος μπορεί να λάμπει, η φύση να γιορτάζει, αλλά όχι, αυτός θέλει τους Caves και τους Lanegans και τους Madrugadες του (οι νεότεροι) με τα παντζούρια κατεβαζμένα, να κόβεις με το μαχαίρι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γιατί έχει κάνει μισό πακέτο μες στο μισάωρο και έχει βάλει και ουισκάρα στις οχτώ το πρωί. Αντρίλα.
Μετά απ' αυτό που να γυρίσει ν' ακούσει για κοριτσάκια και γατάκια και ποδηλατάκια και λουλουδάκια. Άστο καλύτερα. Εκεί, κόλλημα, η indie έκδοση του άντουρα του πολλλά βαρρρρύ (και όχι).
Εγώ απ' την άλλη χάρηκα σα μικρό παιδί όταν μου έσπρωξαν το "Europe" των Allo Darlin', το ομώνυμο του '10 με είχε στείλει σε ασύλληπτα ύψη ευφορίας. Κι αυτό δεν πάει πίσω. Ή μάλλον πάει, αλλά λίγο. Κάπου στο σύνολο της ηχητικής τους παραγωγής βρήκαν την "ταυτότητά" τους και αποφάσισαν να μείνουν πιστοί σ΄αυτή. Κακώς κατ' εμέ, η ποικιλία του πρώτου τους δίσκου τους έκανε τόσο ελκυστικούς. Σα συσσώρευση νοσταλγίας. Στιγμών. Με γατούλια.
Κάνε μια προσπάθεια τώρα να το βάλεις αυτό στον κρεατοφάγο που σκίζει τα μπριζολίδια σα να εξαρτάται όλο του το αντρικό είναι (Meat is Murder και πείτε ό,τι μαλακία θέλετε). Την τυπάρα με το Cherokee που δε γνωρίζει ότι τα θλιμμένα βλέμματα που αντικρίζει όταν περνάει δεν οφείλονται στο φθόνο των πτωχών, αλλά στη λύπη που αισθάνονται οι περαστικοί για το ελάχιστο του μεγέθους του μορίου του.
Δε γίνεται μόδα το Twee ρε, μην το ψάχνεις. Πολύ περιορισμένο target group. Θέλει να 'χεις συμβιβαστεί με μερικά πράγματα πριν αφεθείς στη γοητεία της απλότητας.
Καλά, μπορεί και να φταίει που από τότε που έκοψα το κρέας έχω πήξει στον υδατάνθρακα και τη Lemon Pie. Αλλά τα γούσταρα κι από πριν μωρέ. Στις κιθάρες εντοπίζω το πρόβλημα. Που είναι, έτσι, κελαρυστές. Κολλάω. Ξέρεις... Αφήνομαι. Τελείως...
Θέλω ένα πάρτυ με τέτοια ρε πούστη... Να πιω, να γίνω κώλοςςςςς και να χορεύω όλο το βράδυ σα νήπιο. Με τσιγάρο στο στόμα. Είναι τρόπος χορού αυτός, έχει και φιγούρες, παραπληγικές τελείως. Θα σου δείξω. Αυτό θέλω, ναι.