Περνάω φάση γλυκιάς νοσταλγίας. Όταν δε γράφω, αποφάσισα να κλείνω το PC και να ακούω τους παλιούς μου δίσκους. Έχει χαλάσει και το CD Player στο μεταξύ και οι επιλογές περιορίζονται σε λιγότερο απ' το μισό. Αν σκεφτείς ότι DIY HxC, Industrial, Noise και τα σχετικά είπα να μην τα αγγίξω, οι επιλογές περιορίζονται ακόμα περισσότερο. Τι μένει τώρα. Indie, Twee, Garage Punk (ελάχιστο), πολύ Post Punk... Ξέρεις... Διάφορα, αλλά λίγα. Τα 'χω ψιλο-λιώσει κιόλας. Θα 'θελα μέσα σ' αυτά να είναι και το τελευταίο των Holiday Crowd, είναι πραγματικά υπέροχο... Θα συμπλήρωνε το παζλ νομίζω. Δώρα δέχομαι.
Παράλληλα, θέλω να αφιερωθώ στη διόρθωση των διηγημάτων που ΄χω γράψει από αμνημονεύτων μέχρι σήμερα, έτσι ώστε να αισθάνομαι "Writer who Blogs" και όχι το αντίθετο. Εννοείται ότι δεν έχω καμία ελπίδα να εκδοθούν, δε θέλω κιόλας. Σημασία έχει να καταγραφεί ακόμα μία αποτυχία. Η απογοήτευση άλλωστε είναι η υψηλότερη μορφή τέχνης. Ή μήπως η αποτυχία είναι; Μμμμ... Θα το σκεφτώ λίγο παραπάνω αυτό και θα επανέλθω με το πόρισμα. Προς το παρόν πρέπει ν' αλλάξω πλευρά στο Jeopardy των The Sound.
Και είναι η φάση αράζεις, ακούς αυτές τις κιθάρες, καπνίζεις και συγγράφεις... Πολύ μποέμ κατάσταση. Σχεδόν ονειρική. Μια ψευδαίσθηση μες στο τίποτα. Τα όνειρά μου καπνός που ίπταται πάνω από το κεφάλι μου. Και όπως διαχέεται στο δωμάτιο, εξαφανίζεται. Στ' αρχίδια μου. Μέσα στη φτώχεια τη γαμημένη έχω βρεθεί με μια ακόρεστη πείνα να παράγω... Τι; Μα τέχνη, τι άλλο. Για την αποτυχία. Για να κοιτάζω το μέλλον και να ξεκαρδίζομαι στα γέλια.
Υ.Γ.: Κάτι μαλακοδιαφημίσεις που εμφανίζονται όποτε να 'ναι, δε μου αποφέρουν κανένα κέρδος απολύτως, τις πετάει το Wordpress για να παραμείνει free και καλά. Έχω σκεφτεί μέχρι να κλείσω ΚΑΙ αυτό το μπλογκ για το συγκεκριμένο λόγο, γιατί με ξενερώνει η φάση, (φαντάσου χτες μέχρι και Dora Bakoyiannis μου πέταξε, μετά από παρατήρηση του πανταχού παρόντα oksikemia) ακόμα και να ξανανοίξω το παλιό, τόσο χάλια μιλάμε. Αλλά παραμένει το ομορφότερο μέρος να γράψεις τις σκέψεις σου κι έτσι παραμένω...
Υ.Γ. 2: Παραμένω έγραψα ε; Λάθος. Όπως βλέπεις, έφυγα.
Υ.Γ. 2: Παραμένω έγραψα ε; Λάθος. Όπως βλέπεις, έφυγα.
Μου λείπουν οι παλιές μου κασέττες. Το άρθρο σου μου θύμησε δικές μου νοσταλγίες. Ήταν γύρω στις 900 νομίζω, πολλές ζωγραφισμένες από το χέρι μου. και ένα φεγγάρι πήρα την απόφαση να τις πετάξω όλες. Πέταξα σε κάδους σκουπιδιών ΟΛΗ (όχι λίγη ή μισή, όλη) τη νιότη μου. Φακ.
ΑπάντησηΔιαγραφήνα ακούς τουί και μακριά από το γουόρντπρες.
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτά.