Garden Hate

Αφορμή για τη συγγραφή του παρακάτω στάθηκε, φυσικά, ο καινούριος, πιο βαρετός απ' τα σκατά χωρίς φράουλες, δίσκος των Shins...

Δε βλέπω ταινίες. Κοιμάμαι. Μόνο με κάτι documantaires κολλάω. Ιδίως όταν έχουν σχέση με τέχνη, καλλιτέχνες, τον άσωτο βίο τους και τα συναφή.

Η Natalie Portman είναι καλλιτέχνης. Το απέδειξε με την εξαιρετική ερμηνεία της στο Closer. Κατάφερε να με κρατήσει ξύπνιο. Δεν μπορούσα να κλείσω τα μάτια, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Είναι και Δίδυμος. Όλα έχουν τη σημασία τους. Έχει παίξει και σε κάτι άλλες ταινίες. Το Leon γαμάει και το Garden State είναι ένα ψέμα.

Ζεις, ρε συ, τη ζωή σου στη γαμημένη μεγαλούπολη και η γυναίκα που θα τη συμπλήρωνε ακούει τους τελευταίας εσοδείας τρέντυ ήχους στη Shithole, Nebraska. Αναπάντεχο τουλάχιστον. Δε σου σηκώνεται με τις απόμακρες γυναίκες της πόλης, αυτό που πραγματικά σε καυλώνει είναι μια όμορφη, ιδιαίτερη, indie χωριάτα. Το ψέμα αποκαλύπτεται.

Πόση ρομαντική μαλακία μπορεί να αντέξει ο μέσος σινεφίλ; Διανθίζεται, βεβαίως βεβαίως, και με τρομερά αιχμηρό χιούμορ που 'χει να κάνει με κατάθλιψη, λίθιο, χάπια, γιατρούς, θάνατο και ένα πουκάμισο ασορτί με μια ταπετσαρία. Τρελές ιδέες. Καμία δε δουλεύει. Τη σιχαίνομαι τη μετριότητα. Ευτυχώς παίζει η καλλιτέχνης και σώζεται το αίσχος.

Και κάτι ακόμα πριν κλείσει αυτό το χάλια άρθρο. Λοιπόν, δεν μπορώ να βλέπω γυναίκες να κλαίνε. Φρικάρω και μες στη φρίκη μου γελάω νευρικά. Πάντα. Κάτι που μάλλον δημιουργεί μια αρνητική εικόνα για το άτομό μου. Πρόκειται περί παρεξήγησης. Η Portman, απ' την άλλη, κλαίει καταπληκτικά. Όλο της το πρόσωπο συσπάται για να μετατραπεί σε μία μάσκα βαθιάς θλίψης. Και δεν μπορώ να γελάσω... Καλλιτέχνης... Ποιεί ήθος...