Abstract Dancers

Ήμουν στο μετρό ένα βράδυ, ξέρεις, περίμενα ή για να βγω έξω ή για να πάω σπίτι. Ούτε που θυμάμαι... Στο συρμό που ερχόταν από απέναντι, όχι, έφευγε βασικά, είδα δυο πρόσωπα γνωστά από το φοιτηταριό. Ήξερα ότι ήταν μαζί χρόνια. Το, ας πούμε σοκαριστικό της υπόθεσης, ήταν ο τρόπος που φερόταν ο ένας στον άλλο. Μιλούσαν, γελούσαν, ήταν "καλά" μαζί. Ξέρω που μένουν, άρα το να τους δω μαζί, σ' αυτό το σταθμό, μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα. Πήγαιναν σπίτι. Μαζί. Στο ίδιο σπίτι που ζουν χρόνια τώρα, στα Ιλίσια. Και συζητούσαν. Είχαν ενδιαφέροντα πράγματα να πουν ο ένας στον άλλο.

Έχουμε χαθεί. Νομίζω αυτοί το επέλεξαν. Ερχόμενοι στην πρωτεύουσα μετά από κάμποσα χρόνια στην επαρχία, βρήκαν τους εαυτούς τους μέσα στη σχέση τους κι αυτό ήταν.  Έκλεισαν τους υπόλοιπους απέξω. Έγιναν οι ίδιοι οι φίλοι τους, η παρέα, το κλειστό κλαμπ που δε χωρούσε κανείς. Ξέρω, ακούγεται κάπως περιοριστικό, αλλά δε θα τολμούσα ποτέ να τους το πω. Ιδίως μετά από αυτό που είδα. Αυτό το "καλά".

Χάρηκα. Χάρηκα πολύ. Αισθάνθηκα και κάπως, βέβαια. Όταν το δικό μου σπίτι είναι κέντρο διερχομένων γιατί θέλω τους δικούς μου (όχι τους γονείς) να τους βλέπω όσο πιο συχνά γίνεται και πάλι να θεωρώ ότι κάποιος πάντα (μου) λείπει, αδυνατώ να συλλάβω το μέγεθος του δεσίματος δύο ατόμων. Τόσο ισχυρό, ώστε κι αυτοί απ' τη μεριά τους να μην μπορούν να καταλάβουν εμένα. Ένας φίλος μου είπε ότι το σημαντικότερο πράγμα είναι να έχεις ανθρώπους που σε αγαπάνε. Και ρωτάω... Είναι ανάγκη να είναι πολλοί; Ή μήπως ένας φτάνει;

Τέλος πάντων... Τίποτα μωρέ, ακόμα μια εικόνα στην Αθήνα του αίσχους. Δυο εραστές που ό,τι και να τους συμβεί, θα λάμπουν. Κι ας μη σηκώνουν τα τηλέφωνα...