All The Rage
Θυμάμαι την εποχή που βγήκε το "If you're feeling sinister" των Belle & Sebastian. Το παραλήρημα του indie τύπου, τις συζητήσεις που κάναμε, ναι, για κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ήταν mind-blowing και δεν ξέρω τι σκατά γράφανε οι αγγλάρες. Δεν είχαμε καλά καλά προλάβει να αποχαιρετήσουμε τη Sarah (από τις οποίας τις μπάντες δεν είχα ακούσει νότα τότε) και κάποιοι, παίζοντας τα ίδια ακριβώς, εντυπωσίασαν το σύνολο μιας κοινότητας που ενδιαφερόταν, περισσότερο απ' τους ήχους που τη συγκινούσαν, για την κόμμωσή της.
Η πιο αστεία φάση έβερ, ήταν όταν η εν λόγω μαλακοσύναξη ατόμων με ειδικές ανάγκες αναγνώρισης της ομορφάδας τους, ανακάλυψε το "Tigermilk". "Ξέρεις ρε, οι B&S έχουν κι άλλο δίσκο!", "Χοοοοααααργγκγκγκγχχχχ, ωπ, συγνώμη αν σε λέρωσα, με το που το έμαθα μου 'ρθε η ανάγκη να ξεριζώσω τους βολβούς των ματιών μου", "όχι μωρέ, νταξ, έχω κι άλλη Fred Perry στην τσάντα". Και άρχισε ένας αγώνας δρόμου απόκτησης του πολυπόθητου βινυλίου, μερικοί κυκλοφορούσαν καθημερινά μ' αυτό, ένα δείγμα καταξίωσης μαζί με τη φράντζα που πέφτει "αλλά δε με νοιάζει" πάνω από το αριστερό φρύδι. Ωραίες μέρες. Βλακεία, μετριότητα και η γη δε σταμάτησε να γυρίζει.
Το κατέβασα πρόσφατα, γιατί δε θυμόμουν κανένα κομμάτι. Ήμουν απ' αυτούς που λες. Έτρεξα, το αγόρασα, το άκουσα μια-δυο φορές κι αυτό ήταν. Κάπου το έδωσα μετά, ούτε που θυμάμαι που, και αντίο. Δεν είναι κακό τώρα που το ξανακούω. Από το Push Barman to open old wounds ας πούμε, είναι έτη φωτός καλύτερο.
Στη φωτογραφία του άρθρου δεν έβαλα τους B&S. Έχει καταντήσει τεράστιο κλισέ η ό,τι να 'ναι φωτό, το καμία σχέση με τον τίτλο κείμενο και τα σχετικά. Αλλά δε γαμιέται. Οι The Royal We άλλωστε μου άρεσαν πάντα περισσότερο από τους σταρζ... Κι ας μην έχουν βγάλει πενήντα δίσκους. Ούτε πενήντα τραγούδια καν. Α ναι, και ο τίτλος έχει σχέση μ' αυτούς. Ψάξ'το. Αν μη τι άλλο, θα σου αφήσει ένα χαμόγελο... Θα το χρειαστείς αν σε πετύχει αύριο κανένας ελεύθερος σκοπευτής... Κρίμα τον καλό καιρό ρε πούστη...
Πολύ δήθεν εκείνη η εποχή. Ωραία μεν, δήθεν δε. Ωραία βασικά, γι'αυτούς που δεν έμπαιναν στο τριπάκι να γίνουν ντε και καλά "κουλ". Κι ας έμεναν μακριά από τις "ίντι κοινότητες"..(αρχίδια κοινότητες, σχεδόν όλοι προσποιούνταν). Καλημέρα φρικιό
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελικά, ίσως τα μέταλλα να είναι οι λιγότερο κομπλεξικοί. Λες..όσο πιο ευφυή μουσική ακούς, να γίνεσαι και πιο κομπλεξικός? Παίζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα δεν έχουν κόμπλεξ να δηλώσουν τι ακούνε... Εγώ προσωπικά θα ήμουν μες στην ανασφάλεια αν γούσταρα Manowar...
ΑπάντησηΔιαγραφήχαχαχαχαχ
ΑπάντησηΔιαγραφήνα σαι καλα ρε!....
define "ευφυή μουσική".
ΑπάντησηΔιαγραφήΛιγο δύσκολο..υπό την έννοια οτι σηκώνει πολύ μεγάλη κουβέντα. Πιστεύω κατάλαβες τι ήθελα να πω σε γενικές γραμμές. Μάλλον, όχι να πω, αναρωτήθηκα βασικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήNon-Manowar music.
ΑπάντησηΔιαγραφή@raggedy: κάπου εδώ να πω ότι οι manowar είναι εξίσου γραφικοί και ποζεράδες με τον moz. έτσι, για να ανάψουν τα αίματα.
ΑπάντησηΔιαγραφή@suicide dots: έχω την αίσθηση ότι τα κόμπλεξ πάνε χέρι-χέρι με το πόσο γαμάτος νομίζεις ότι είσαι --άρα και πόσο ευφυής θεωρείς ότι είναι η μουσική που ακούς. π.χ. οι κομπλεξικότεροι των μέταλλων, είναι αυτοί που θεωρούν ότι ακούνε την πιο ψαγμένη και ιδιοφυή μουσική όλου του κόσμου κι όλων των εποχών :o)
(disclaimer: το emoticon στο τελευταίο κόμεντ υποτίθεται ότι θα ήταν clown-face, όμως το wordpress γαμιέται)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αυτό ισχυεί ναι, συμφωνώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήMoz - Manowar ίδια φάση. Το άκουσα κι αυτό. Τι γλαδιόλες τι Two Handed Swords. Ε ρε θα γίνουμε χριστιανοί βραδιάτικα... Να σημειωθεί παρακαλώ ότι ο Μοζ, χωρίς συμμετοχή σε επικές μάχες, έχει κάνει περισσότερες μανάδες να κλαίνε για τους γιους τους από τους Manowar.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μην ξεχνάς ότι και ο moz και οι manowar είναι epic gay icons, amirite?
ΑπάντησηΔιαγραφήΛιγα για το Morrissey Μη φωναξω τους Εξοριστους (τωρα που εβαλε και μαλλι ο Κατης) και γινει της Valhala
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε, νομίζω περούκα είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήδε νομιζω ρε συ, με τοσο headbanging στα καινουρια βιντεο θα ειχε βγαλει και πουτσοτριχες
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια την εποχή δεν έχω άποψη, το '96 άκουγα το OST από στρουμφάκια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βλακεία, μετριότητα και η γη δε σταμάτησε να γυρίζει όμως, μια χαρά στέκεται και τώρα.
Άκουγες στρουμφάκια, ενώ εγώ γιόρταζα ήδη ένα χρόνο από τότε που έχασα την παρθενιά μου;;;; Αυτή η νεολαία δε σταματάει να με πληγώνει...
ΑπάντησηΔιαγραφή