...

Τελευταία μετακόμιση. Αλήθεια...

http://www.slackerblud.com/

Wreck and Reference - No Youth

Το γαμημένο το underground δε σταματάει ποτέ να με εκπλήσσει. Ιδίως ο φερόμενος και ως "σκληρός" ήχος που, μη λέμε και μαλακίες, είχε, έχει και θα έχει περισσότερο χώρο να εξελιχθεί. Και λιγότερα κόμπλεξ. Εξηγούμαι μετά.

Σ' αυτούς έπεσα, όπως γίνεται συνήθως, τυχαία επάνω. Και μ' έκαναν να θέλω να μιλήσω γι' αυτό που συνέβη, έτσι, κάπως να μεταφέρω το βίωμα προς τα έξω. Να το γνωστοποιήσω. Διάβασα, που λες, για Swans, Post Punk, Bauhaus (εκεί άρχισε το downloading), αλλά και για Industrial, Doom, Black Metal (αν εξαιρέσεις το πρώτο, από τ' άλλα δύο δεν έχω ιδέα, δεν ξέρω πως ακούγονται γι' αυτό και κατέβασα άφοβα, σκατά στο μέταλ ρε) και τους Have A Nice Life που, μ' εμένα μαζί, λείπουν σε πολύ κόσμο. Αυτός που τα 'γραψε δεν έπεσε και πολύ έξω, περιττό να σου πω.

All Black No Metal. Αυτό μου 'σκασε με τη μία για τον ήχο τους. Τόσες αλλαγές, κλειστοφοβία, έμπνευση, γαμημένη τέχνη παντού. Και το δίνουνε στο bandcamp, σε φάση αυτοί έχουν ελπίδες, ενώ θα έπρεπε να έχουν στηθεί καμιά δεκαριά σκατοεταιρίες έξω από το στούντιο που ηχογραφούν και να την παίζουν ομαδικά. Τι να πω ρε μαλάκα, ευτυχώς ψόφησε η μουσική βιομηχανία κι ακούμε κανα δίσκο διαφορετικό.

Διαφορετικοί. Αυτό είναι πάνω απ' όλα. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο μεγάλη τιμητική διάκριση. Ίσως το "ιδιαίτεροι" να ταιριάζει περισσότερο. Αν ξεπεράσεις τα στιγμές ακραία φωνητικά σε περιμένει πλούτος. Ένα έργο που δημιουργήθηκε χωρίς καμία αίσθηση φόβου, καμία ανάγκη ένταξης σε μία "σκηνή", τίποτα. DIY κι ό,τι γίνει. Καταπληκτική μπάντα απλά. Ρε, δεν έχω λόγια, σοβαρά.

A Light Far Out

Τον τελευταίο καιρό έχουν σκάσει ένα σωρό γαμάτοι δίσκοι και δεν έχω χρόνο για χάος, τι σκατά πια. Θα κοιτάξω να τους μαζέψω σχετικά γρήγορα, μήπως και προχωρήσω σε τίποτα πιο ενδιαφέρον. Μέρα παρά μέρα δισκοκριτική. Σαν τον παλιό καλό καιρό.

Λοιπόν, επέστρεψαν οι The Wake. Αυτοί της Σάρας. Τα νέα είναι ευχάριστα. Αν εξαιρέσεις τη φωνή που 'χει μια παραπάνω ωριμότητα, είναι και η ηλικία στη μέση, δεν έχει αλλάξει και τίποτα περισσότερο. Ίσως να ταίριαζαν καλύτερα στη Shinkansen. Ξέρω ρε. Προσπαθώ να σου δείξω την εξέλιξη στον ήχο με απλά λόγια.

Μου φαίνεται ότι το σωστότερο θα ήταν σε κάθε review για twee δίσκο, απλά να κάνω copy/paste τα ίδια για μελαγχολίες, νοσταλγίες, ποδήλατα, εξοχές, αλλά όχι. Προσπαθώ να εντρυφήσω κι έτσι. Να μπω στη φάση. Μόνο τέτοια ακούω φέτος, τελείωσε. Κάπως να πάρει πόδι η φτώχεια ρε. Λίγη χαρά, δε γίνεται αλλιώς. Παίζει μια ανάταση, θα πρέπει να κλαφτεί πολύ ο αφεντικός για να μου κάνει μείωση, αλλά η άνοδος της Χρυσής Αυγής...
Γάμησέ το, όχι πολιτική εδώ μέσα, τα γράφω στο twitter αυτά, υποτίθεται... Λίγα και επιθετικά, έτσι, να μη γίνεται τίποτα σαφές, να μένει στα όρια του "αστεϊσμού" με πολιτική χροιά κάπως.

Και θέλω ρε να ξεχάσω το μαλάκα με το Corsa που 'χε γράψει με μαρκαδόρο Manowar στο πίσω μέρος... Σκέψου αυτόν από μπροστά με τους μαλακοκαύληδες τους φίλους του κι εμένα από πίσω. Ίδια αυτοκίνητα, με μία διαφορά μόνο. Όχι, αυτό είναι άλλη ιστορία από μόνη της. Θα επανέλθω. Manowar, ρε μαλάκα... Αν είναι δυνατόν.

All I want in life is a little bit of love to take the pain away

Άκουσα το "Ladies..." των Spiritualized όταν πρωτοβγήκε. Δεν το συνηθίζω, μη νομίζεις. Ιδίως στην προ-mp3 εποχή, μου 'παιρνε καμιά πενταετία να ρισκάρω την αγορά. Με μηδέν ραδιόφωνο, φανζίν που δεν ασχολιόταν και πολύ με το καινούριο (δεν το λέω για κακό), νταξ, ήταν περιορισμένες οι δυνατότητες εύρεσης καινούριας πρέζας. Αγόραζα φανατικά το Alternative Press για την ενημέρωσή μου, που λες. Πρέπει να ήταν στο ίδιο τεύχος, είχε βάλει δυο ολοστρόγγυλες πεντάλφες (άριστα πέντε ρε) σ' αυτό και στους Seahorses, τη μπάντα του Squire μετά τους Stone Roses (η διπλή ιδιότητα κιθαρίστας-ζωγράφος είναι πιο καύλα κι απ' την τερματοφύλακας-γιατρός, non?). Είπα, λοιπόν, δε γαμιέται πόσα έχω; Καταναλώνω. Τα αποτελέσματα γνωστά, το ένα αριστούργημα, το άλλο ένας κουβάς με αχνιστά ξερατά. Χρειάζεται να διευκρινίσω; Δε νομίζω.
Σκέψου τώρα το δεκαοχτάχρονο το κολλημένο με Pavement και Sonic Youth όταν μπαίνει το πρώτο κομμάτι. Κατάλαβες τώρα... Σαγόνι μέχρι το πάτωμα, βλέμμα στο υπερπέραν και μια υποψία βουρκώματος. Λέω υποψία, γιατί οι άντρες δεν κλαίνε ακόμα κι όταν η τέχνη τους χαρίζει μια εμπειρία εφάμιλλη του καλύτερου ομαδικού σεξ. Στα ντους. Της φυλακής.
Και όλο αυτό συνέχιζε. Και ολοκληρωνόταν με το live δίσκο που ακολούθησε. Όπου οι εκτελέσεις, μερικές φορές, ξεπερνούσαν το αυθεντικό. Θυμίσου αυτή του "Broken Heart" για παράδειγμα. Για την ακρίβεια, ακουγόταν όπως ακριβώς το άκουγα εγώ στο κεφάλι μου. Έκσταση σε μορφή ηλιαχτίδας που χτυπάει με τη μία χαμηλά. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν το ίδιο με αυτό του ομώνυμου των Velvet Underground. Σε ανάγκαζε να ξεχυθείς στα στούντιο με δυο - τρεις άλλους και να δημιουργήσεις. Το έκαναν να φαντάζει τόσο εύκολο. Γι' αυτούς ήταν... Για 'μένα τώρα... Αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
Έβγαλαν κι άλλα μετά. Τίποτα τόσο εντυπωσιακό, δυστυχώς. Ούτε το τελευταίο τους είναι. Γαμάει όμως, με ένα δικό του τρόπο. Έχω την εντύπωση ότι το "Ladies..." ήταν ο δίσκος που έκανε ο Pierce όταν έχασε τη μούσα του. Στο φετινό "Sweet Heart Sweet Light" την ξαναβρίσκει. Και σου παραδίδει ένα πανίσχυρο ευφορικό. Η ικανότητά του να σε ωθήσει να φτιάξεις "κάτι" δεν είναι τόσο προφανής. Περιμένουμε, λοιπόν. Που στο διάολο την άφησα αυτή τη κιθάρα;

I'm So Unclean

Μου 'στειλε τους Evans The Death ο γνωστός φύλακας άγγελος που λες... Θυμάμαι ένα κλασσικό φλώρο μπλόγκερ από τας Αμερικές, που παρακολουθώ, προ αμνημονεύτων να παραληρεί γι' αυτούς. Τον πιστεύω συνήθως, το 'χει το Twee του πολύ καλά. Ήταν πριν πολύ καιρό, όπως είπα, βέβαια, και τους ξέχασα. Και έσκασε το ομώνυμο, πάλι πριν κανα μήνα. Το έλιωσα μέσα στις αργίες του Πάσχατος, και το άφησα να μεγαλώνει (μαλάκα, Μεγάλη Παρασκευή έπαιζαν οι Pulp στο Coachella, κάποιος να τους πληροφορήσει για το τιτανοτεράστιο αμάρτημα. Ναι, εγώ το διέπραξα ρε, όχι αυτοί, δεν ήμουν εκεί). Άσε που το ξανθό το ξεπλυμμένο στο βίντεο του "Telling Lies" με καυλώνει απίστευτα. Ναι, ξέρω. Σούπερ βία και χρώματα και τέτχια. Είναι ωραία φάση η άνοιξη να σκάει με ωραίους δίσκους. Ιδίως όταν η χρονιά, εκτός της Indiepop φάσης που έχει ανέβει τρελά, είναι εμετικά χάλια. Συνθέσεις. Που πάνε από ένα σημείο σε ένα άλλο, με αναπάντεχο τρόπο, η γοητεία της απλότητας και πάλι, όχι, δε θα σταματήσω να το επαναλαμβάνω. Και θυμήσου, μιλάμε για ένα genre περιορισμένο, γιατί βασίζεται στις ωραίες στιγμές μόνο. Ακόμα κι όταν αυτές είναι μια γλυκιά μελαγχολία. Παίζει πολύ ζάχαρη γενικά, απ' αυτή όμως που αντέχει ένας διαβητικός σαν και του λόγου μου. Ξέρεις, η κατανάλωση είναι από τα αυτιά και δεν πειράζει και τόσο. Κάθε άλλο. Σε αναγκάζει να επισκεφτείς το ίδιο μέρος ξανά. Το ζαχαροπλαστείο ρε. Βουτιά στα εκλέρ και τις πανακόττες ένα πράμα, και τις πάστες, και τις τούρτες Μπλακ Φόρεστ, όχι πολύ γκοθ, μόνο Lemon Pie γι' αυτό το γλυκό αγόρι παρακαλώ. Ναι, σα Lemon Pie είναι αυτοί, έχουν μια avant ξινίλα, όσο χρειάζεται για να μένει αξέχαστη η γεύση που σου αφήνει τελικά...

Υ. Γ.: Α ναι ρε... Εκλογές...
Υ. Γ. 2: MCA R.I.P. Ξέρω όλους τους στίχους του "Sure Shot" απέξω... Γαμώτο...

...

Gallagher Fever

... έτσι έχω ονομάσει αυτή την πάθηση. Είναι σοβαρή, υπάρχει και παίζει να μη θεραπεύεται κιόλας. Τα συμπτώματα χαρακτηρίζονται από αδικαιολόγητη ευφορία, ροπή στη κατάχρηση τσιγάρων και αλκοόλ, μερικές φορές και ναρκωτικών, ανάγκη ν' αγκαλιάσουν ζαχαρένιες κιθάρες τα τύμπανα των αυτιών σου, νοσταλγική διάθεση που σε οδηγεί σε χορευτικές κινήσεις που απαιτούν και τη χρήση Μαράκες για να την ορθή επίτευξή τους και όταν περάσει, σε αφήνει με ένα συναίσθημα αφόρητης θλίψης. Καταλαβαίνω ότι μ' έχει πιάσει, όταν ξαφνικά συνειδητοποιώ ότι ο δίσκος που γυρνάει στο πικάπ, δεν είναι κάποιο αριστούργημα του σύγχρονου noise rock, αλλά το "Pills & Thrills & Bellyaches" των Happy Mondays. Δύσκολη φάση, όπως κι αν το δεις. Σε κάθε περίπτωση, αν το αισθανθείς, χαλάρωσε, ή βάλε λίγο Mansun και θα επανέλθεις.

Ο καθένας μας οφείλει στον εαυτό του την εξής υπενθύμιση: Η Brit Pop, περισσότερο απ' όλα, ήταν σκατά. Σίγουρα όσο διήρκεσε έδωσε κάποια ασύλληπτα υπέροχα, διαχρονικά, μαγικά τραγούδια, αλλά ως επί το πλείστον ήταν αίσχος. Και σίγουρα δεν αξίζει τα εκατοντάδες νοστάλτζια πάρτυζ που λαμβάνουν χώρα κάθε τρεις και λίγο. Και τα οποία συνήθως δε χάνω. Τα οποία με τη σειρά τους κρύβουν μπόλικη γραφικότητα. Σκέψου, αντίστοιχα, μια συνάθροιση των γονιών μας που θα πίνουν ούζα και θ' ακούν μέχρι το πρωί Iron Butterfly.  Ανακατεύτηκες; Βάλε και καναδυό από τα γερόντια να φασώνονται όπως τον παλιό καλό καιρό. Τώρα;

Θυμάμαι σε ένα απ' αυτά που, εκεί που άκουγα με ευχαρίστηση τους Teenage Fanclub, ο DJ, σε μία στιγμιαία κρίση μαλακίας, το άλλαξε με το "Stars" των Dubstar. Ήθελα να πάω μέχρι εκεί να το ρωτήσω "τι νομίζεις ότι κάνεις ρε αρρωστημένα ηλίθιε τύπε;" αλλά ο κόσμος ήταν πολύς και ήδη περίμενα μισή ώρα για να πάρω το ποτό μου. Και η αρρώστια με βρήκε. Με πλημμύρισε αυτή η αηδιαστική χαρά. Ήταν πια αργά. Ενέδωσα. Σαν σε όραμα είδα μπροστά μου το Ganesha και τον παρακάλεσα να μου δώσει το "Free Me" των Cast για να επανέλθω. Και μου το 'δωσε. Ο γνώριμος κρύος ιδρώτας με έλουσε ακριβώς τη στιγμή που πήγαινα να φιλήσω τρυφερά μία τελείως άγνωστη, πλην όμως πολύ χαριτωμένη και στυλάτη, σκυλίτσα. Η κτηνοβασία είναι συχνό φαινόμενο, μην παραξενεύεσαι.

Με καταλαβαίνεις; Είναι επικίνδυνη κατάσταση. Σε γαμάει εκεί που δεν το περιμένεις. Άσε που κοιτάς στον καθρέφτη την άλλη μέρα και αισθάνεσαι τελείως γέρος. Δηλαδή είναι δυνατόν να ήσουν στην ίδια φάση και το γαμημένο 1995; Και μάλιστα σήμερα να το διασκεδάζεις το ίδιο αν όχι περισσότερο; Πόσο μαλάκας πια... Grow up σε φάση, ρε ξεφτίλα.

Δεν ξέρω, έχω την εντύπωση ότι αυτό πρέπει να σταματήσει. Σκέψου μόνο αυτό: στους χώρους αυτούς πέφτεις πάνω σε παλιές σου γκόμενες οι οποίες, όλοι το λένε όχι μόνο εγώ, είναι τελείως χάλια σήμερα. Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι παίζει να λένε και για 'σένα το ίδιο; Σα να τρόμαξα λίγο τώρα...

Merchandise - Children of Desire

Λοιπόν, αλλάζουμε λίγο στυλάκι, πάμε πίσω, προσωρινό είναι, μην τρελαίνεσαι, πρέπει απλά να αναφέρουμε τον πρώτο αντικειμενικά συγκλονιστικό δίσκο της χρονιάς.
Το κόλλημα με τους Merchandise κρατάει χρόνια τώρα, είναι εφάμιλλο με αυτό με τους Cold Cave, έχω την εντύπωση ότι εγώ τους ανακάλυψα και κανείς άλλος, ω ναι, και βγαίνω και το φωνάζω και το παινεύομαι και τύψεις δεν έχω. Είναι λογικό, λοιπόν, μετά από δεκάδες σκόρπια κομμάτια που μοίρασαν από 2010, η ανακοίνωση της κυκλοφορίας νέου δίσκου να με γεμίσει ευφορία και μια ελπίδα για ένα ουσιαστικότερο μέλλον, πνιγμένο στην τέχνη και τα βαρβιτουρικά. Μπορεί να φταίει και η μέρα. Τέλος πάντων...
Στο "Children of Desire", εκτός από το να επιλέγουν ένα υπεργαμάτο τίτλο για να ονομάσουν το νέο τους αριστούργημα, επιδίδονται σε μια χωρίς προηγούμενο κλοπή όλων των κλισέ του shoegaze, της brit pop, του synth punk (των Suicide ρε, κι ας μην ονομαζόταν έτσι τότε) και του noise rock, φτιάχνοντας ένα πραγματικά απίστευτο μίγμα το οποίο και ταΐζουν σε φοβερές συνθέσεις.
Πολλά κοσμητικά επίθετα ε; Δεν πειράζει, κανένα δεν περισσεύει, αν είχα πιο πλούσιο λεξιλόγιο θα έβαζα κι άλλα.
Και τώρα, ας αρχίσει το παραλήρημα για τις κυκλοφορίες της Katorga Works. Όχι, άστο.
Είχα πολύ καιρό ν' ακούσω δίσκο με εντεκάλεπτα κομμάτια στα οποία δε βαρέθηκα στιγμή, Και μάλιστα όσο έπαιζαν ήμουν σε φάση "πωωωωωωωωωω... Μαλάκααααααααα. Άκου τι έκαναν τώρα.". Δε θέλω να τρομάξει κανείς με τη διάρκεια, δεν υπάρχει τίποτα περιττό, δεν υπάρχει progressive μαλακία, δεν υπάρχει λάθος. Όλα κυλάνε σωστά και χτυπάνε στα σημεία που πρέπει. 
Θέλω να γράφω από 'δω και στο εξής μόνο: αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά, αντικειμενικά. Γιατί δεν έχει τίποτα υποκειμενικό εδώ. Είναι ένας επιστημονικά τεκμηριωμένος, με απόλυτη ακρίβεια, γαμάτος δίσκος.
Στο I could die tomorrow το μοιράζουν τσαμπέ, όπως όλα, αλλά ρε πούστη, εδώ δε θα συγχωρήσεις τον εαυτό σου αν δε δώσεις φρρράγκα σ' αυτό. Σοβαρά...
Μαλακία review φάση, αλλά δε γίνεται ρε. Πρέπει να γίνει το σωστό λέμε. Έχω κολλήσει... Έχω κολλήσει πολύ άσχημα, όχι αηδίες...

Γαμήσι.-

Έχω πρήξει αρχίδια με το άλλαξε, ξανα-άλλαξε, αλλά ναι, δε γινόταν. Εντάξει; Μου το είπανε μία - δύο φορές, το συζήτησα κιόλας, είπα να πληρώσω για να τις ξεφορτωθώ, δε γουστάρω διαφημίσεις. Τέλος. Καινούρια τέχνη φάση, επιστροφή στο blogspot. Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφο, αλλά τουλάχιστον την αισθητική του την ορίζω εγώ, όσο γίνεται τέλος πάντων. Γάμα και τα χτεσινά κρασιά, γάμα και το ότι ξύπνησα στραβά, γάμα και την ανθρώπινη ηλιθιότητα, αιώνια κινητήριο δύναμη των πάντων και ανίατο ασθένεια από την οποία δεν πάσχω, χέστο, καινούρια τέχνη. Το είπα; Άσε, γιατί θα πω κι άλλα και δεν είναι σωστό.

Painted Like A Forest

Περνάω φάση γλυκιάς νοσταλγίας. Όταν δε γράφω, αποφάσισα να κλείνω το PC και να ακούω τους παλιούς μου δίσκους. Έχει χαλάσει και το CD Player στο μεταξύ και οι επιλογές περιορίζονται σε λιγότερο απ' το μισό. Αν σκεφτείς ότι DIY HxC, Industrial, Noise και τα σχετικά είπα να μην τα αγγίξω, οι επιλογές περιορίζονται ακόμα περισσότερο. Τι μένει τώρα. Indie, Twee, Garage Punk (ελάχιστο), πολύ Post Punk... Ξέρεις... Διάφορα, αλλά λίγα. Τα 'χω ψιλο-λιώσει κιόλας. Θα 'θελα μέσα σ' αυτά να είναι και το τελευταίο των Holiday Crowd, είναι πραγματικά υπέροχο... Θα συμπλήρωνε το παζλ νομίζω. Δώρα δέχομαι.

Παράλληλα, θέλω να αφιερωθώ στη διόρθωση των διηγημάτων που ΄χω γράψει από αμνημονεύτων μέχρι σήμερα, έτσι ώστε να αισθάνομαι "Writer who Blogs" και όχι το αντίθετο. Εννοείται ότι δεν έχω καμία ελπίδα να εκδοθούν, δε θέλω κιόλας. Σημασία έχει να καταγραφεί ακόμα μία αποτυχία. Η απογοήτευση άλλωστε είναι η υψηλότερη μορφή τέχνης. Ή μήπως η αποτυχία είναι; Μμμμ... Θα το σκεφτώ λίγο παραπάνω αυτό και θα επανέλθω με το πόρισμα. Προς το παρόν πρέπει ν' αλλάξω πλευρά στο Jeopardy των The Sound.

Και είναι η φάση αράζεις, ακούς αυτές τις κιθάρες, καπνίζεις και συγγράφεις... Πολύ μποέμ κατάσταση. Σχεδόν ονειρική. Μια ψευδαίσθηση μες στο τίποτα. Τα όνειρά μου καπνός που ίπταται πάνω από το κεφάλι μου. Και όπως διαχέεται στο δωμάτιο, εξαφανίζεται. Στ' αρχίδια μου. Μέσα στη φτώχεια τη γαμημένη έχω βρεθεί με μια ακόρεστη πείνα να παράγω... Τι; Μα τέχνη, τι άλλο. Για την αποτυχία. Για να κοιτάζω το μέλλον και να ξεκαρδίζομαι στα γέλια.

Υ.Γ.: Κάτι μαλακοδιαφημίσεις που εμφανίζονται όποτε να 'ναι, δε μου αποφέρουν κανένα κέρδος απολύτως, τις πετάει το Wordpress για να παραμείνει free και καλά. Έχω σκεφτεί μέχρι να κλείσω ΚΑΙ αυτό το μπλογκ για το συγκεκριμένο λόγο, γιατί με ξενερώνει η φάση, (φαντάσου χτες μέχρι και Dora Bakoyiannis μου πέταξε, μετά από παρατήρηση του πανταχού παρόντα oksikemia) ακόμα και να ξανανοίξω το παλιό, τόσο χάλια μιλάμε. Αλλά παραμένει το ομορφότερο μέρος να γράψεις τις σκέψεις σου κι έτσι παραμένω...

Υ.Γ. 2: Παραμένω έγραψα ε; Λάθος. Όπως βλέπεις, έφυγα.

Some People Say

Είχα μια συζήτηση τις προάλλες, στο chat του Poplie, στη διάρκεια της εκπομπής του Zeugolator. Το φλέγον ζήτημα που αναλύσαμε ήταν αν το Twee θα μπορούσε ποτέ να γίνει μόδα. Ο συνομιλητής μου το 'χε σίγουρο. Εγώ πάλι όχι.
Το εν λόγω είδος ήταν πάντα "απέξω" όσο εύκολο και να είναι στο αυτί. Γιατί; Μα λόγω φλωριάς φυσικά. Δε γίνεται, ο άντρας ο λεβέντης, ο νταλκαδιάρης ο Ελληνάρας, για να καυλώσει θέλει κιθάρες, θέλει οργή, πάθος, μαλακίες. Θέλει να βαράνε τα μπάσσα στο subwoofer και να ξυπνάει η γειτονιά. Δεν ξέρω αν είναι και αυτό κατάλοιπο της Τουρκοκρατίας, αλλά ισχύει. Και θέλει και κλάψα. Ο ήλιος μπορεί να λάμπει, η φύση να γιορτάζει, αλλά όχι, αυτός θέλει τους Caves και τους Lanegans και τους Madrugadες του (οι νεότεροι) με τα παντζούρια κατεβαζμένα, να κόβεις με το μαχαίρι την περιρρέουσα ατμόσφαιρα γιατί έχει κάνει μισό πακέτο μες στο μισάωρο και έχει βάλει και ουισκάρα στις οχτώ το πρωί. Αντρίλα.
Μετά απ' αυτό που να γυρίσει ν' ακούσει για κοριτσάκια και γατάκια και ποδηλατάκια και λουλουδάκια. Άστο καλύτερα. Εκεί, κόλλημα, η indie έκδοση του άντουρα του πολλλά βαρρρρύ (και όχι).
Εγώ απ' την άλλη χάρηκα σα μικρό παιδί όταν μου έσπρωξαν το "Europe" των Allo Darlin', το ομώνυμο του '10 με είχε στείλει σε ασύλληπτα ύψη ευφορίας. Κι αυτό δεν πάει πίσω. Ή μάλλον πάει, αλλά λίγο. Κάπου στο σύνολο της ηχητικής τους παραγωγής βρήκαν την "ταυτότητά" τους και αποφάσισαν να μείνουν πιστοί σ΄αυτή. Κακώς κατ' εμέ, η ποικιλία του πρώτου τους δίσκου τους έκανε τόσο ελκυστικούς. Σα συσσώρευση νοσταλγίας. Στιγμών. Με γατούλια.
Κάνε μια προσπάθεια τώρα να το βάλεις αυτό στον κρεατοφάγο που σκίζει τα μπριζολίδια σα να εξαρτάται όλο του το αντρικό είναι (Meat is Murder και πείτε ό,τι μαλακία θέλετε). Την τυπάρα με το Cherokee που δε γνωρίζει ότι τα θλιμμένα βλέμματα που αντικρίζει όταν περνάει δεν οφείλονται στο φθόνο των πτωχών, αλλά στη λύπη που αισθάνονται οι περαστικοί για το ελάχιστο του μεγέθους του μορίου του.
Δε γίνεται μόδα το Twee ρε, μην το ψάχνεις. Πολύ περιορισμένο target group. Θέλει να 'χεις συμβιβαστεί με μερικά πράγματα πριν αφεθείς στη γοητεία της απλότητας.
Καλά, μπορεί και να φταίει που από τότε που έκοψα το κρέας έχω πήξει στον υδατάνθρακα και τη Lemon Pie. Αλλά τα γούσταρα κι από πριν μωρέ. Στις κιθάρες εντοπίζω το πρόβλημα. Που είναι, έτσι, κελαρυστές. Κολλάω. Ξέρεις... Αφήνομαι. Τελείως...
Θέλω ένα πάρτυ με τέτοια ρε πούστη... Να πιω, να γίνω κώλοςςςςς και να χορεύω όλο το βράδυ σα νήπιο. Με τσιγάρο στο στόμα. Είναι τρόπος χορού αυτός, έχει και φιγούρες, παραπληγικές τελείως. Θα σου δείξω. Αυτό θέλω, ναι.

Don't mess with the Barmy Army

Ξέρεις τις φάσεις που χαζεύεις, περισσότερες ώρες από τα αναμενόμενα στο ίντερνετ, και πέφτεις κάπου πάνω και δεν μπορείς να πάρεις το βλέμμα σου από 'κει; Και πρέπει κάτι να κάνεις, να γράψεις, κάτι; Έτσι κόλλησα μ' αυτό το εξώφυλλο του THE FACE. Όχι πες, δε σου βγήκαν τα μάτια; Δεν το κοιτάς ακόμα; Εγώ δεν μπορώ να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του. Δηλαδή, έσκασε, το βλέπω κι από 'κείνη την ώρα έχω κρεμάσει ένα σαγόνι μέχρι το πάτωμα και σκέφτομαι. Παίζει να ΄χω καυλώσει και λίγο. Κοίτα καλά. Το βλέπεις; Πες τώρα, είναι δυνατό σε εξώφυλλο περιοδικού να βάζεις υπότιτλο "Geeks! Are nerds becoming fashionable?";
Ναι, ναι την είδα τη Sherilyn Fenn, αλλά οι ανεκπλήρωτοι έρωτες ήταν πάντα ο λόγος που σήμερα υπάρχει κακή λογοτεχνία.
Σκέψου όμως. Κάπου στα '90s αναγνωρίστηκε από τον κόσμο της μόδας η αξία του φλώρου. Ή τουλάχιστον διερωτήθηκε τότε ο συγκεκριμένος κόσμος. Άραγε απαντήθηκε το ερώτημα; Δεν ξέρω. Ούτε σήμερα έχει απαντηθεί.
Αρχικά πρέπει να προσδιορίσουμε τον οριζμό του Geek. Geek, λοιπόν, είναι ένα είδος καταπληκτικού εραστή, γιατί είχε πολύ περισσότερα χρόνια εξάσκησης και περισυλλογής πάνω στο θέμα "σεξ" από το μέσο δεξί χαφ στην ποδοσφαιρική ομάδα του Γυμνασίου. Ως γνωστόν, την καλύτερη γυμναστική την κάνεις μόνος σου. Τυγχάνει δε εξαιρετικής μορφώσεως και παραμορφώσεως διατί είθισται το θεσπέσια πλαδαρό κορμί του να συνοδεύεται από μία εξίσου εμετική σκατόφατσα.
Πάρε τώρα φάση βρωμόξυλο σε μπαρ. Κρίνοντας εξ' ιδίων, το καλύτερο που μπορώ να προσφέρω στο συναγωνιστή μου είναι να ματώνω εμετικά στους αντιπάλους μου. Την περισσότερη ώρα θα την περάσω στο πάτωμα, αλλά αν μ' αφήσεις να σηκώσω το ωραίο μου κεφαλάκι, δεδομένου ότι διαθέτω μια άψογη και κατάλευκη οδοντοστοιχία, το πιθανότερο που θα σου συμβεί θα είναι να γυρίσεις το βράδυ σπίτι μ' ένα αρχίδι λιγότερο.
Βέβαια, ο μέσος φλώρος δε θα χρειαστεί ποτέ στη ζωή του να μπλεχτεί σε καυγά. Έχει εκατοντάδες μυθικά πλάσματα να σφαγιάσει αντ' αυτού. Είναι κατάλληλα οπλισμένος γι' αυτό το σκοπό με ένα Two - Handed Sword +4: Bloodslurper. Κι αυτό μόνο στο πρώτο level. Γιατί να βαράς κανονικούς ανθρώπους με μηδαμινό experience value όταν μπορείς να ξεκοιλιάζεις wyverns και fire giants; Άσε τα φράγκα που μπορείς να βγάλεις. Σκοτώνοντας το γείτονά σου, δεδομένης της κρίσης, το πολύ να κονομήσεις κανα 30άρι ευρώ, αλλά διαμελίζοντας ένα δράκο παίζει να καταλήξεις και με καμιά εκατοστή χιλιάδες gold pieces, ένα γερό plate-mail και ποιος ξέρει τι άλλο. Γιατί όπως είναι γνωστό τοις πάσοι, εκτός από μωρές παρθένες, τα δρακόνια αρέσκονται στο να καταβροχθίζουν και πολλά γυαλιστερά αντικείμενα. Βοηθάνε στη χώνεψη, φαντάζομαι.
Και είναι η αρρώστια με τα Star Wars: Revenge of the Shit, Star Trek: Deep Throat Nine και λοιπές αηδίες... Συγνώμη, ποιο είναι το πρόβλημά σας; Δεν έχω καν όρεξη να σχολιάσω πάνω σ' αυτό.
Και το Metal... Το γαμημένο, απαράδεκτο metal. Κάθε σπυριάρης, στις τιτανοτεράστιες μάχες στις οποίες καθημερινά συμμετέχει χώνει από πίσω Manowar ή Maiden... Και Vampire: The Masquerade να παίζει... Μα χάθηκαν οι Christian Death; Δεν το καταλαβαίνω ρε πούστη. Και, μεταξύ μας τώρα, the evil that men do; Γίνεται μόνο τα βράδια της μοναξιάς, κάτω από την κουβέρτα, 'till the blood on your hand is the blood of a king...
Τώρα σοβαρά. Άτομα τέτοιου είδους, θεωρείτε ότι θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα βάθρο, έστω όχι και τόσο ψηλό, στο χώρο της μοδός; Με τις κόκες, τις υπεραδύνατες υπεργκόμενες και τους άντρες που κάνουν ό,τι μπορούν για να τις ξεφτιλίσουν; Αρχίδια ε; Κι εγώ εκεί κατέληξα.
Και τώρα για τη Sherilyn Fenn...

To Hell With Poverty we 'll get drunk on Cheap Wine

Το ξέρω ότι ξεκινήσαμε στραβά. Η κατάσταση φταίει κι εγώ που επηρεάστηκα απ' αυτή. Κάπου φτάνει όμως...

Έχω περάσει ένα καλό τρίμηνο τώρα, γεμάτο απειλές, πίεση, άγχος, μαλακισμένες αποδοχές, γά-μη-σέ τα. Σκέφτηκα διάφορα δυσάρεστα να μου κάνω μπας και ξεχαστώ αλλά τίποτα δε φαίνεται αρκετά αποτελεσματικό. Ούτε το ότι έκλεισα ένα πέρα από κάθε προσδοκία επιτυχημένο ιστολόγιο για την ευτυχία της αφάνειας.

Δεν ξέρω πόσο καιρό τώρα  καπνίζω χαμένος στις σκέψεις μου κι ακούω μόνο τους γαμημένους τους Unwound, από το πρωί μέχρι το βράδυ. Βιογραφικά σε κάθε κωλοτρυπίδα της γης, ελπίδες της πούτσας, υποσχέσεις κενές, τι νόημα έχει;

Δεν έχει. Εκεί κατέληξα. Ξεκινάω από την αρχή, λοιπόν. Αυτό είναι ένα μπλογκ για τέχνη. Για 'μένα. Γιατί, γαμώ το χριστό, πάνω απ' όλα είμαι τέχνη και χέστηκα πως ακούγεται αυτό. Έτσι αισθάνομαι. Να πάνε να γαμηθούν και οι δουλειές και τα φράγκα και όλα. Μια χαρούλα είναι οι καταθέσεις μου, με κρατάνε για κάμποσο καιρό όρθιο και μετά θα δω τι στον πούτσο θα κάνω.

Από 'δω και στο εξής, ο κόσμος μπορεί να καίγεται. Μη με ενοχλείτε. Χτενίζομαι.

GhoulDiggers

Αυτή η μπάντα δε λέει να τελειώσει. Τους διέλυσε ο Jourgensen κάποια στιγμή το 2008 και φέτος επέστρεψε με το "Relapse". Το οποίο γαμάει. Προφανώς και δεν μπορώ να είμαι αντικειμενικός. Συζήταγα με μία φίλη τις προάλλες για το κοινό μας κόλλημα με τους αυτοκαταστροφικούς καλλιτέχνες. Οι επιβιώσαντες κατ' εμέ αγγίζουν τα όρια του μεσσιανικού. Στην περίπτωση του Alien, που το αίμα του πρέπει να 'χει αντικατασταθεί από ένα κοκτέηλ πρέζας και αλκοόλ, πάει ακόμα παραπέρα.

Η φάση ξεκινάει πολύ παλιά. Σε μια συλλογή του 120 Minutes είχε το "Stigmata". Κόλλησα. Βάλε και τις φωτογραφίες του τύπου με τις τζίβες και τα κόκαλα στο μικρόφωνο που έβλεπα παντού, τελείως Badass φάση, για εφηβεία ήταν αυτό το ό,τι έπρεπε. Η μουσική τους ένα ανελέητο σφυροκόπημα των αισθήσεων που σε αναγκάζει παρόλο τον πόνο να χορέψεις. Αυτό με γαμούσε πάντα. Ο ρυθμός... Που δε χάνεται πουθενά. Σκληρός. Συνεχής. Ακατάπαυστος. Γιατί όταν ακούς Ministry, το pause και το stop δεν είναι επιλογή. Πρέπει να υπομείνεις το έργο. Ολόκληρο. Αυτές τις μετρονομημένες βουρδουλιές. Και η φωνή... Με την ψευδο-οξφορδιανή προφορά. Τη χοντρή ειρωνία. Ο συνδυασμός σκότωνε και, όλως παραδόξως, σκοτώνει ακόμα. Και σκοτώνει καλά. Θέλει πολύ αίμα ακόμα για να χορτάσει η μηχανή.

Στο μεταξύ με την Courtney Love δε θα έκανε το πιο γαμημένο ζευγάρι των '90s; Σίγουρα πράματα. Η Πρέζα στην υπηρεσία της τέχνης.

Τέλος πάντων. Άρχισα να συλλέγω μανιωδώς τους δίσκους τους, ό,τι και να κυκλοφορούσαν. Το "Filthpig" του '96 με έστειλε στο διάολο, ιδίως με τη συγκλονιστική διασκευή που έκαναν στο "Lay Lady Lay". Μαζί με το "The Witch" των The Cult πιστεύω προσδιόρισαν τον ήχο του ροκ του μέλλοντος. Δύο τραγούδια. Αυτά. Αν υπήρχε κάποιο ανώτερο ον έπρεπε να επέμβει ώστε όλα ν' ακούγονται έτσι σήμερα. Με σιχαμένα μπάσσα απλωμένα παντού, κυρίαρχα και φωνητικά μες στην παραμόρφωση, να μη μένει σσάρκχχχα πουθενά. Μετά, βέβαια, ήρθε το Nu Metal, αυτή η αισχρή μπούρδα, παρασκευασμένη με επιμέλεια από ηλίθιους για πιο ηλίθιους και τα γάμησε τη μάνα όλα. Φταίνε και οι Helmet. Όχι; Φταίνε σου λέω...

Και κάπου εκεί έκοψα τα σκληρά... Όσο δύσκολο και να μου είναι, το παραδέχομαι, στην προηγούμενη πρόταση, με τον όρο "σκληρά" αναφέρομαι αποκλειστικά και μόνο σε μουσικά είδη. Αν και δε γούσταρα και πολλές μπάντες της φάσης. Για την ακρίβεια μόνο οι Ministry μου 'ρχονται τώρα. Για να σκεφτώ... Μισό... Μόνο αυτοί. Εκτός απ' το απαράμιλλο στυλ του Jourgensen... Όχι, γάμα το, παραλίγο να ξαναρχίσω να παραληρώ για τον ήχο τους. Τη χορευτική φάση τους. Ξέρεις, κουνάς κώλο μαζί με κεφάλι πάνω κάτω. Σταματάω... Μόνο που δεν μπορώ. Όχι, σταματάω.-

Μόνο αυτό να σημειωθεί στα πρακτικά. Είναι σημαντικό. Λοιπόν... Όλες οι διασκευές που έχουν κάνει είναι καλύτερες από το πρωτότυπο. Συνεχίζουμε...

Έκοψα τα σκληρά. Σε φάση όταν έσκασε το "Dark Side of the Spoon" είχα χάσει κάθε ενδιαφέρον... Μέχρι τη στιγμή που έβγαλε τη βρώμα ο Jourgensen ότι το "The Last Sucker" ήταν το τέλος... Πίστευα ότι οι Ministry θα ήταν "εκεί" για πάντα και κάπου ξενέρωσα. Έχασα τη γη κάτω απ' τα πόδια μου για να είμαι απόλυτα ειλικρινής. Αλήθεια. Όταν μου παίρνουν όσα θεωρώ δεδομένα, εντάξει, όλα γυρνάνε ανάποδα. Έστω και για λίγο.

Το έλιωσα το τελευταίο. Μετά βρήκα όσα αγνόησα όλα αυτά τα χρόνια και ξενέρωσα πάλι. Αυτή τη φορά μ' εμένα. Τα ίδια παίζει συνέχεια, μη λέμε και μαλακίες, αλλά ξέρεις... Είναι "αυτό". Το "στα μούτρα, ρε καριόλη". Δεν ξέρω, τόσο συγκεκριμένο, τόσο δεμένο δεν το 'χω βρει πουθενά αλλού. Και, για να είμαστε και δίκαιοι, πάσχει αρκετά το "Relapse". Αλλά του το συγχωρώ. Γιατί πάλι λέει αυτά που θέλει να πει. Στο μεταξύ στο μαλακο-scene που τοποθετείται δεν μπορώ να καταλάβω πως και του "επιτρέπεται" να είναι τόσο πολιτικοποιημένος. Ούτε τα μοσχάρια οι γκοθάδες, ούτε τα πρόβατα οι μέταλλοι φημίζονται για τις ευαισθησίες τους απέναντι στην κοινωνική αδικία. Δεν ξέρω... Ίσως και να... Μπα, όλοι ζώα είναι. Και μάλιστα εξημερωμένα.

Πως το κλείνουμε τώρα... Με μια ευχή. Να συνεχίσει να ισχύει η πρώτη πρόταση του άρθρου. Και υπόσχομαι αυτή τη φορά να μην πάω πουθενά.

Find The Flock

Υ. Γ. : Αργοπορημένο πασκαλιάτικο άρθρο. Κατά μία ημέρα, δεν τα πήγα κι άσχημα νομίζω; Ας πούμε ότι το διαβάζεις την ώρα που το μηχανάκι γυρνάει το πτώμα του αμνού, σε Hi-Tech Μπλιαχ φάση.

Όχι. Αυτό ακριβώς χρειάζομαι.
Αυτό.
Λίγο χρώμα. Αυτό το μπλογκ άρχισε να γίνεται απελπιστικά ασπρόμαυρο. Πολύ γκρι. Ουδέτερο. Με μια μαλακισμένη αύρα ρομαντιζμού. Αηδίες... Υποτίθεται ότι πρέπει να χωρέσει όσο το δυνατόν περισσότερη τέχνη σε καιρούς ένδειας. Όχι; Ναι.
Χρειάζομαι Punk. Ξέρεις, αν είχα το παλιό ακόμα, το ακατανόμαστο, το αυτό που θέλω να ξεχάσω, το συγκεκριμένο θα ήταν από τα άρθρα που δεν θα είχαν κανένα comment, κάποτε με ενδιέφεραν αυτά. Δηλαδή, Natural Law. Καινούριος δίσκος. Find the Flock. Πρέπει να γράψω. Από πίσω παίζει. Κι εγώ πρέπει να περιγράψω. Τι; Κάτι. Katorga Works ρε μουνιά. Ξέρεις, ένας εμετός συναισθημάτων με κατακλύζει, με λούζει, το θέαμα δεν είναι και τόσο δυσάρεστο, φτάνει να μην παίζει οσμή. Θα το στείλω σε βίντεο καλύτερα. Τι έλεγα;
Hardcore.
Punk.
Συνέπεια. Οι μέρες της μιζέριας έχουν αρχίσει, νιώθω την αίσθηση του χιούμορ μου να με εγκαταλείπει, σα να περνάει μπροστά από τα μάτια μου μια παρέλαση με θεσπέσιους κώλους κι εγώ δε βρίσκω τίποτα αστείο να πω για να κρύψω την αμηχανία μου. Ευτυχώς έχω τσιγάρα.
Ταχύτητα και τραχύτητα. Το χρειαζόμουν αυτό. Το είπα και στην αρχή. Ρε μαλάκα, έχω ακούσει όλο αυτό το διάστημα καμιά τριανταριά καινούριους indie δίσκους που δε μου έκαναν καμία εντύπωση και είμαι σε φάση "νταξ, λίγο χάρντκορ θέλω" και σκάει αυτό, είναι κι από τις αγαπημένες μου σύγχρονες μπάντες, και ναι. Ναι. Αυτό. Α - φτό.
Που είναι τα comments; Πουθενά. Τέλεια. Τον πετύχαμε το στόχο. Όχι, αποφύγετε αυτή τη μουσική. Δε χρειάζεστε κάτι να σας θυμίζει ότι η φάση έχει σκατώσει χωρίς προηγούμενο και ήρθε η γαμημένη ώρα ν' ανοίξουμε τρύπες για να κάνουμε πάρτυ πάνω απ' τις εκατόμβες. Όχι. Όλα - είναι - καλά. Τσιγάρο; Ευχαριστώ, θα πάρω. Κρεατάκι; Όχι, ευχαριστώ, είμαι χορτοφάγος. Μα ούτε αυτή την πετσούλα που κρέμεται; Αυτή την πετσούλα να τη βάλεις στον κώλο σου. Χορτοφάγος;!;! Καλά, και τι τρως; Το τι τρώω εγώ ας μείνει μυστικό. Το ότι εσύ τρως σκατά δεν μπορεί να μείνει.
Γαμώ τη χριστιανοσύνη μου, μέρες που 'ναι.
Μπαλκονάρα, τσιγάρο, τσίπουρο και μανιτάρια στο φούρνο (και μαγειρίτσα με μανιτάρια από χτες. Ναι, ξέρω. Γαμάω). Και πανκ. Ζωάρα ρε.